Friday, November 29, 2013

MY OPINION ON "ECLIPSES" IN ENGLISH

 

ECLIPSES (2012, Daniel Hui, Singapore, A+30)

 

The reasons why ECLIPSES is my most favorite film I have seen so far in 2013 include:

 

1.I just feel that the wavelength of this film suits me very well. Hahaha. It is very difficult to explain about this topic—the wavelengths of films. But sometimes when I see a film, and the film unexplainably makes me feel very great, I think it is because the wavelength of that film matches the wavelength of my own. ECLIPSES is one of the films that make me feel that way. I’m not sure why almost all the scenes in this film make me feel very great.  I love the scene in which we see the heroine (the grieving woman) descending a stair. I love the scene in which we see the blurry figure of the old man coming out of a toilet. These scenes make me feel very great or make me feel sublime, and I’m not sure why. Maybe it has something to do with my subconscious.

 

It is certain that the wavelength of each viewer is different from one another, so each viewer is unexplainably impressed by different films.

 

2.There’s a scene in ECLIPSES which unexplainably makes me cry. It’s a long scene in the early part of the film in which the heroine takes a train. I don’t know why this scene makes me cry. I don’t think the director intends to make the audience cry for this scene. I just know that this scene attacks me very forcefully. This scene inspires me to imagine about the grief of the heroine, the sadness of a woman who has lost her dear husband prematurely, or imagine about other kinds of sadness, the sadness of an ordinary person who must try to live on no matter how much grief he/she has inside. This person must go to another place in order to perform his/her daily tasks. She must go on living. Persons who are close to her also must go on living. The train keeps moving on, and will keep moving on no matter how sorrowful any passengers may feel.

 

What I’m interested in this scene includes the fact that this scene doesn’t show the sadness directly. I just imagine the grief of the heroine by myself. I feel very much involved in this imagined grief. I can’t stop this feeling, and ultimately cry for this scene. I’m sure there are many viewers who don’t feel anything for this scene. This scene just touches me personally, and I am not sure why this scene can overwhelm me like this.

 

Maybe one of the reasons is because this scene reminds me of myself. When I saw the heroine in this scene, it reminded me of myself when I took a skytrain in Bangkok. When I take a skytrain, I may think about many things or may have some strong feelings inside, but I don’t show them on my face. Sometimes when I take a skytrain, I may feel extremely sad, may be contemplating suicide, may be in great despair, may feel a lot of hatred for somebody, or may be in great joy, but I don’t express these feelings verbally, because I don’t talk to myself on the skytrain. Hahaha. I also don’t express these feelings on my face on the skytrain. I suppress these feelings and show a calm face, no matter how strong the feelings I have inside.

 

Thus when I saw the heroine of ECLIPSES in this scene, it reminded me of myself. It makes me think about the conflict between “what you see on the face of a person” and “what that person actually feels”. That’s why I like this scene very much, because it allows me to imagine about the grief of the heroine. This kind of scenes is rare, because most films like to show the grief of the characters explicitly. Most films also don’t have a scene which can inspire my imagination like this.

 

(While ECLIPSES unintentionally makes me cry, my second most favorite film of the year 2013, which is A HARDSHIP OF A LAMP, TRYING TO BE LIKE THE SUN (2013, Thanapruet Prayoonphrom, 63.53min),  unintentionally makes me cry, too. This Thai film makes me cry for the dialogue of the hero in the last scene of the film, and the slow fading to black at the end of the film. There are some similarities and differences between ECLIPSES and this Thai film. I will write about them later.)

 

ECLIPSES also reminds me of another Thai film that I like very much, This film is RAW SILK COCOON, SIAM, SAD BANYAN TREE (2013, Teeranit Siangsanoh, 38min), because RAW SILK COCOON unintentionally inspires me to imagine about the grief of some characters, and makes me cry a lot for this imagined grief, too. These two films have the same kind of effects on me. RAW SILK COCOON shows us some labourers who are doing their jobs and walking around, and focuses on a beggar who plays a violin for the song “SAD BANYAN TREE”. This film doesn’t show a glimpse of sadness of these labourers and the beggar, but this film unexplainably inspires me to imagine about the hardship in the lives of these people and how they might feel about their lives in this indifferent capitalist city of Bangkok. This film doesn’t give any information about the labourers and the beggar. Contrary to what I imagine, these people may not feel sad at all. But I couldn’t stop the tide of sad feelings inside me which was caused by my own imagination, and that’s why I cried a lot for RAW SILK COCOON.

 

In conclusion, both ECLIPSES and “RAW SILK COCOON, SIAM, SAD BANYAN TREE” make me cry, because both films unintentionally arouse me to imagine about the grief of the characters. These imagined griefs are very powerful for me, much more powerful than the griefs which really exist or are shown explicitly in other films.

 

3.ECLIPSES belongs to a group of films which I like very much. I always like films which show that “each character has some strong feelings inside, including some frustration, some anger which is difficult to express. Each character has his own problems. Each suffers in his own way. Each character lives his own life. Each character’s life does not exist just to “support” the main characters. Each character has a full life of his own.”

 

ECLIPSES belongs to this group of films, because ECLIPSES does not focus solely on the grief of the heroine, unlike such films as RABBIT HOLE (2010, John Cameron Mitchell). ECLIPSES shows that no matter how sorrowful the heroine may feel, other persons around her still live their own lives. Their lives don’t exist just to support the importance of the life of the heroine. These persons have their own lives, have their own sorrow. Some of them may have even experienced more sadness than the heroine, or have experienced much more difficulty in their lives than the heroine.

 

That’s why I like the way ECLIPSES treats people who appear in the film. While ECLIPSES inspires me to imagine about the grief of the heroine (by not showing the grief straightforwardly), ECLIPSES also shows me that no matter how sorrowful the heroine may feel, she is not a special person. She is just an ordinary person like everybody else. And some other ordinary persons may have sadder stories to tell, or their lives may even be much more interesting than the heroine’s life.

 

ECLIPSES reminds me of another film which I like very much, which is BUNNY (2000, Mia Trachinger). BUNNY presents a sad life of the heroine, and I cried a bucketful of tears for her sad life. But BUNNY also shows us that the heroine is not the only person who has a sad life, because there are many characters in BUNNY who have sad lives, too.

 

4.I like the fact that ECLIPSES focuses on daily lives of some people, or lets us see things which seem to be insignificant, or things which are likely to be overlooked or deleted from other films. For example,

 

4.1 The lives of some people who work in a school canteen, and the atmosphere of this canteen

 

4.2 The work of a maid and her singing

 

4.3 The scene in which a middle-aged woman elaborates on a pension fund or a stock fund, which seems to be an important thing in the life of this woman.

 

I like the inclusion of this scene in ECLIPSES. In other films, scenes about a financial topic like this are usually included because “the scenes are important to the story, or will lead to other events in the film which will alter the lives of the characters”, such as in LIFE WITHOUT PRINCIPLE (2011, Johnnie To). But in ECLIPSES, this scene and some other scenes are included, not because they are important to “the story”, but because they present “an aspect in the life of a person,” and that reason alone is enough to make it worthy to be presented in the film. We don’t have to create “a story” to support the showing of that aspect of life. We don’t have to overemphasize or exaggerate that aspect in the life of a person. We just present it as it is.

 

4.4 If I remember it correctly, there is one scene in the film in which we see a character moves out of the frame, but the camera still keeps rolling on, and we see an unknown woman walks into the frame to buy something in a market, and the camera keeps on recording this activity for a short while.

 

I like this kind of scenes very much. It reminds me of films made by Teeranit Siangsanoh, who is one of my most favorite directors. Teeranit likes to record “daily lives of unknown ordinary people” in his films. His films are full of scenes like this: scenes which tell no story, scenes which seem to present nothing significant at all. We see unknown ordinary people perform some daily tasks in his films. But somehow Teeranit can create an overwhelmingly poetic experience out of these scenes. ECLIPSES has roughly this same kind of effect on me, too.

 

This scene in ECLIPSES also reminds me of A HARDSHIP OF A LAMP, TRYING TO BE LIKE THE SUN, because in A HARDSHIP OF A LAMP, which presents the hardship in the life of the protagonist named Bew, and which employs long shot in many scenes, we often see “unknown ordinary people” walking into and out of the frame in front of a 7-eleven shop. These ordinary people appearing on the screen are living their daily lives. We see these unknown people living their lives no matter how much sorrowful or joyful Bew might feel in the same scene. Even though Bew’s dreams are shattered in the scene, we still see these unknown ordinary people living their own lives. They still keep on going to buy something at 7-eleven, because they have the lives of their own. Their lives do not exist just to be “supporting characters” for Bew.

 

That’s why I think my most favorite film of the year (ECLIPSES) and my second most favorite film of the year (A HARDSHIP OF A LAMP, TRYING TO BE LIKE THE SUN) so far have something in common. Both of them presents the sadness of the main character, but also shows us that people who are around this main character have the lives of their own. The life of the main character is not the center of the universe in which other characters must revolve around. The differences between these two films are the methods they use. ECLIPSES shows us the interesting lives of other characters by using extreme close up and monologues. A HARDSHIP OF A LAMP, TRYING TO BE LIKE THE SUN uses long shots in which the main character doesn’t occupy large space in the frame, but occupies as small space as other characters.

 

5.I like the monologues in ECLIPSES very much, including the monologue of a man from Bangladesh who talks about his life, the monologue of the old man who talks about his life, the monologue of the heroine, and the monologue of the middle-aged woman. The monologues of these two female characters remind me of some writing in stream-of-consciousness style. I think all of these monologues are very powerful. I feel as if the person who talks in each of these scenes sends some powerful feelings towards me directly. At first I intended to go to see this film for the second time in the festival, partly because I wanted to remember more details in these monologues, but unfortunately I got sick and couldn’t go to see it for the second time.

 

The monologues of the old man and the man from Bangladesh impress me in the same way as the film MODERN LIFE (2008, Raymond Depardon). Because I think that the monologues in ECLIPSES and the interviews in MODERN LIFE can capture “the souls” of the interviewees very powerfully. This is in contrast to some documentaries in which the interviewer can only get “the information” from the interviewees. MODERN LIFE and ECLIPSES are extraordinary, because what they present is not only the information, but the souls of the persons.

 

If I have to screen ECLIPSES with another film, I may choose to screen it together with MARITIME (2012, Dean Kavanagh, Ireland, 12min). MARITIME seems to show a small moment in the life of a man, but somehow the film can give me an extremely sublime feeling or some powerful indescribable feelings. This indescribable quality, this focus on daily or mundane activities, and this baring of the soul of the character are the reasons why I would like to show these two masterpieces together.

 

Wednesday, November 27, 2013

ECLIPSES (2012, Daniel Hui, Singapore, A+30)


ECLIPSES (2012, Daniel Hui, Singapore, A+30)

 

(คัดลอกมาจากที่เขียนคุยกับ Facebook friend คนนึง)

 

สำหรับสาเหตุที่ทำให้ชอบ ECLIPSES มากที่สุดในบรรดาหนังที่ได้ดูมาในปีนี้ เป็นเพราะว่า

 

1.รู้สึกว่า wavelength ของหนังมันตรงกับของผมน่ะครับ ซึ่งเรื่อง wavelength นี้เป็นสิ่งที่ผมไม่มีคำอธิบายเหมือนกัน แต่มันจะมีหนังบางเรื่องที่พอเราดูปุ๊บ แล้วเราจะรู้สึกว่าหนังมันทำให้เรารู้สึกดีกับมันอย่างมากๆน่ะครับ โดยที่เราไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเป็นเพราะอะไร หนังเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องนึงครับ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรผมถึงรู้สึกดีมากๆกับเกือบทุกฉากในหนังเรื่องนี้ แต่ผมเรียกความรู้สึกทำนองนี้ว่าเป็นเพราะคลื่นความถี่ของเรากับของหนังมันตรงกันครับ ซึ่งแน่นอนว่าคลื่นความถี่ของผู้ชมแต่ละคนก็จะแตกต่างกันไป เพราะฉะนั้นหนังที่กระแทกใจผู้ชมแต่ละคนจึงไม่ตรงกัน

 

2.มีฉากนึงที่ทำให้ผมร้องไห้อย่างไม่มีสาเหตุในหนังเรื่องนี้ครับ ซึ่งก็คือฉากที่นางเอก (ผู้หญิงที่สามีตาย) นั่งรถไฟไปเรื่อยๆในช่วงต้นเรื่อง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงร้องไห้กับฉากนี้ ผมคิดว่าผู้กำกับเองก็คงไม่ได้ตั้งใจทำให้ผู้ชมร้องไห้กับฉากนี้เหมือนกัน แต่ฉากนี้อยู่ดีๆมันก็กระแทกผมอย่างรุนแรงน่ะครับ ฉากนี้มันกระตุ้นให้ผมจินตนาการถึงความทุกข์ของนางเอก ความทุกข์ของคนที่สูญเสียสามีสุดที่รักไปก่อนเวลาอันควร หรือความทุกข์ประเภทอื่นๆก็ได้ ความทุกข์ของคนธรรมดาคนนึงที่ไม่ว่าเขาจะมีความทุกข์มากเพียงใด เขาก็ต้องพยายามดำเนินชีวิตของตนเองต่อไป เขาต้องเดินทางไปปฏิบัติภารกิจประจำวันต่อไป ชีวิตของเขาต้องดำเนินต่อไป ชีวิตของคนรอบข้างเขาก็ต้องดำเนินต่อไป รถไฟก็แล่นต่อไป ไม่ว่าความทุกข์ในใจของเขาจะมากเพียงใดก็ตาม

 

สิ่งที่น่าสนใจสำหรับผมในฉากนี้ก็คือ การที่ฉากนี้จริงๆแล้วแทบไม่ได้แสดงความเศร้าหรือความทุกข์ระทมออกมาตรงๆเลย แต่อยู่ดีๆผมก็จินตนาการถึงความทุกข์เศร้าในใจของนางเอกไปเองอย่างมากมาย แล้วก็ร้องไห้กับฉากนี้ แน่นอนว่าคงมีผู้ชมหลายคนรู้สึกเฉยๆกับฉากนี้ ส่วนผมเองนั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมฉากนี้ถึงส่งผลกระทบอย่างรุนแรงกับผมแบบนี้ได้

 

บางทีสาเหตุนึงอาจจะเป็นเพราะว่าฉากนี้ทำให้ผมนึกถึงตัวเองก็ได้ครับ พอผมเห็นนางเอกในฉากนี้ ผมก็นึกถึงตัวเองเวลานั่งรถไฟฟ้า แล้วเวลาที่ผมนั่งรถไฟฟ้า ในใจของผมอาจจะเต็มไปด้วยความคิดความรู้สึกอะไรมากมาย แต่ผมก็ไม่ได้แสดงมันออกมาทางสีหน้าอย่างตรงๆ เวลาผมนั่งรถไฟฟ้า ในบางครั้งใจผมอาจจะเต็มไปด้วยความเศร้าอย่างมากมาย, ความรู้สึกอยากฆ่าตัวตาย, ความรู้สึกสิ้นหวังกับชีวิต, ความรู้สึกโกรธเกลียดชิงชังใครบางคน, ความรู้สึกปลาบปลื้มปีติกับอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ไม่ได้แสดงมันออกมาทางคำพูด เพราะผมคงไม่พูดกับตัวเองบนรถไฟฟ้า และผมก็คงไม่ได้แสดงมันออกมาทางสีหน้าอย่างตรงๆ แต่พยายามทำสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้ ถึงแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่รุนแรงก็ตาม

 

พอผมเห็นนางเอกของ ECLIPSES ในฉากนี้ ผมก็เลยนึกถึงตัวเองเหมือนกันครับ มันเป็นความขัดแย้งระหว่าง “สิ่งที่ปรากฏให้เห็นทางสายตา” กับ “ความรุนแรงที่อยู่ภายในใจ”  พอผมเห็นฉากนี้ ผมก็เลยชอบมากครับ เพราะมันเปิดโอกาสให้ผมจินตนาการถึงความทุกข์เศร้าในใจของนางเอกได้อย่างเต็มที่ และมันก็เป็นฉากที่ไม่ค่อยปรากฏในหนังเรื่องอื่นๆ เพราะหนังเรื่องอื่นๆมักจะแสดงความเศร้าออกมาอย่างตรงๆมากกว่านี้ หรือไม่ได้มีฉากที่กระตุ้นจินตนาการผมได้มากเท่านี้

 

การที่หนังเรื่องนี้ทำให้ผมร้องไห้โดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ผมนึกถึงหนังอีกสองเรื่องที่ผมชอบสุดๆในปีนี้ด้วยครับ ซึ่งก็คือเรื่อง “ความลำบากยากเย็นในช่วงชีวิตของนายบิว” (2013, ธนพฤทธิ์ ประยูรพรหม) กับ “รังไหมดิบ สยาม ไทรโศก” (2013, ธีรนิติ์ เสียงเสนาะ) เพราะหนังสองเรื่องนี้ก็ทำให้ผมร้องไห้โดยที่ผู้กำกับคงไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน โดยในกรณีของ “ความลำบากยากเย็นในช่วงชีวิตของนายบิว” นั้น ผมร้องไห้ให้กับสิ่งที่ตัวละครพูดในตอนจบและการค่อยๆ fade to black ในฉากจบของหนัง ในขณะที่ “รังไหมดิบ สยาม ไทรโศก” นั้นส่งผลกระทบต่อผมในแบบที่คล้ายๆกับ ECLIPSES เพราะ “รังไหมดิบ สยาม ไทรโศก” เพียงแค่ focus ไปที่การเล่นดนตรีของวณิพกคนนึง โดยไม่ได้แสดงความทุกข์ของวณิพกหรือเหล่าคนงานก่อสร้างที่ปรากฏตัวในหนังเรื่องนี้ออกมาอย่างตรงๆ แต่อยู่ดีๆหนังเรื่องนี้ก็ทำให้ผมจินตนาการถึงความทุกข์ของคนเหล่านี้ขึ้นมาเอง โดยที่หนังไม่ได้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับคนเหล่านี้แต่อย่างใด และคนเหล่านี้จริงๆแล้วก็อาจจะไม่ได้มีความทุกข์เหมือนอย่างที่ผมจินตนาการด้วย แต่ผมก็ห้ามกระแสความรู้สึกที่ผมจินตนาการขึ้นมาเองไม่ได้ ผมก็เลยร้องไห้ให้กับหนังเรื่องนี้ครับ

 

สรุปว่าทั้ง ECLIPSES และ “รังไหมดิบ สยาม ไทรโศก” ทำให้ผมร้องไห้เพราะมันกระตุ้นจินตนาการแบบเศร้าๆในตัวผมได้อย่างรุนแรงโดยที่ผู้กำกับไม่ได้ตั้งใจครับ

 

3.หนังเรื่อง ECLIPSES เข้าข่ายหนังที่ผมชอบกลุ่มนึงครับ นั่นก็คือผมมักจะชอบหนังที่แสดงให้เห็นว่า “ตัวละครแต่ละคนล้วนมีความคับแค้นใจที่ยากจะบอกกล่าว ตัวละครแต่ละคนต่างก็มีปัญหาของตัวเอง มีความทุกข์ของตัวเอง ตัวละครแต่ละคนต่างก็มีชีวิตของตัวเอง พวกเขาไม่ได้ดำรงอยู่หรือมีชีวิตอยู่เพื่อเป็น “ตัวประกอบ” ของพระเอกหรือนางเอก แต่พวกเขามีชีวิตที่สมบูรณ์เป็นของตัวเอง”

 

ECLIPSES จะเข้าข่ายหนังกลุ่มนี้อย่างตรงๆครับ เพราะแทนที่หนังเรื่องนี้จะจมจ่อมเจาะลึกอยู่แต่กับความทุกข์ของนางเอกหรือตัวละครเอก เหมือนหนังอย่าง RABBIT HOLE (2010, John Cameron Mitchell) หนังเรื่องนี้กลับแสดงให้เห็นว่า ไม่ว่านางเอกจะมีความทุกข์มากเพียงใด คนรอบข้างนางเอกก็ดำเนินชีวิตของตัวเองต่อไป พวกเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อทำหน้าที่เป็นตัวประกอบให้นางเอก พวกเขาล้วนมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีความทุกข์เป็นของตัวเอง พวกเขาบางคนอาจจะมีความทุกข์มากกว่านางเอกด้วยซ้ำ หรือผ่านชีวิตที่สาหัสสากรรจ์กว่านางเอกมาแล้วด้วยซ้ำ

 

ผมก็เลยชอบวิธีการ treat คนต่างๆในหนังเรื่องนี้ครับ นอกจากหนังเรื่องนี้จะทำให้ผมจินตนาการถึงความทุกข์ของนางเอกได้อย่างรุนแรงแล้ว (ผ่านทางการไม่แสดงความทุกข์ออกมาตรงๆ) หนังเรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นอีกด้วยว่า ถึงแม้นางเอกจะเศร้าใจมากเพียงใด นางเอกก็ไม่ใช่คนพิเศษ นางเอกก็เป็นคนธรรมดาเหมือนทุกคน และคนธรรมดาคนอื่นๆก็อาจจะมีเรื่องที่น่าเศร้ากว่านางเอก หรือมีเรื่องราวชีวิตที่น่าสนใจกว่านางเอกก็ได้

 

หนังเรื่องนี้ทำให้ผมนึกถึงหนังที่ผมชอบสุดๆอย่าง BUNNY (2000, Mia Trachinger) ด้วยครับ เพราะ BUNNY ก็นำเสนอชีวิตนางเอกที่มีเรื่องราวเศร้าสร้อยจนต้องร้องห่มร้องไห้อย่างรุนแรงเหมือนกัน แต่ในขณะเดียวกัน BUNNY ก็แสดงให้เห็นว่า ไม่ได้มีนางเอกเพียงแค่คนเดียวที่มีชีวิตเศร้า ยังมีคนอื่นๆอีกมากมายในสังคมที่มีชีวิตที่เศร้าสร้อยไม่แพ้กัน

 

4.ผมชอบที่หนังเรื่อง ECLIPSES โฟกัสไปที่ชีวิตประจำวันของคนต่างๆ หรืออะไรต่างๆที่อาจจะดูเหมือนไม่สลักสำคัญ หรืออะไรต่างๆที่หนังเรื่องอื่นๆอาจจะมองข้ามไปน่ะครับ อย่างเช่น

 

4.1 ชีวิตของคนที่ทำงานในโรงอาหารของโรงเรียน และบรรยากาศการทำงานของคนกลุ่มนี้

 

4.2 การพูดถึงกองทุนสำรองเลี้ยงชีพ หรือกองทุนหุ้นอะไรสักอย่าง ซึ่งคงจะเป็นสิ่งที่มีความสำคัญสำหรับตัวละครหญิง หรือผู้ให้สัมภาษณ์หญิงคนนึงในหนังเรื่องนี้ ทั้งนี้ โดยปกติแล้วประเด็นแบบนี้มักจะถูกนำเสนอในฐานะ “สิ่งที่มีความสำคัญกับเนื้อเรื่อง หรือสิ่งที่จะนำไปสู่เหตุการณ์ต่อๆไปที่มีความสำคัญกับชีวิตตัวละคร” อย่างเช่นในหนังอย่าง LIFE WITHOUT PRINCIPLE (2011, Johnnie To) แต่ในหนังเรื่องนี้ ฉากอย่างนี้ หรือฉากอื่นๆบางฉากในหนัง กลับถูกนำเสนอออกมา โดยที่มันไม่จำเป็นต้อง “สำคัญต่อเนื้อเรื่อง” แต่อย่างใด สิ่งต่างๆเหล่านี้มันถูกนำเสนอออกมา เพราะมันเป็น “แง่มุมนึงในชีวิตมนุษย์คนนั้น” และแค่นั้นมันก็มีค่าเพียงพอแล้วต่อการที่จะได้รับการนำเสนอออกมาในภาพยนตร์ โดยที่เราไม่จำเป็นต้องสร้างเนื้อเรื่องไปรองรับมัน หรือพยายามทำให้มันดูสำคัญเกินจริงแต่อย่างใด

 

4.3 ถ้าจำไม่ผิด มันจะมีฉากนึงที่ดูเหมือนตัวละครสำคัญเดินออกจากกล้องไปแล้ว แต่กล้องยังคงตั้งนิ่งๆอยู่ที่เดิม และเราเห็นใครก็ไม่รู้เดินเข้ามาในกล้องเพื่อจับจ่ายซื้อสินค้าในตลาด แล้วกล้องก็ถ่ายคนๆนั้นต่อไปอีกระยะนึง

 

ผมจะชอบฉากแบบนี้มากครับ มันทำให้ผมนึกถึงหนังหลายๆเรื่องของ Teeranit Siangsanoh ที่ชอบถ่ายชีวิตประจำวันของคนธรรมดา หนังหลายๆเรื่องของ Teeranit จะมีฉากแบบนี้ ฉากที่ไม่มีเนื้อเรื่อง ฉากที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเลย ฉากที่เราเห็นเพียงแค่ “คนธรรมดาทำกิจวัตรประจำวันอะไรสักอย่าง” ผมชอบฉากแบบนี้มากๆครับ

 

ฉากนี้ของ ECLIPSES ทำให้ผมนึกถึง “ความลำบากยากเย็นในช่วงชีวิตของนายบิว” ด้วย เพราะในหนังไทยเรื่องนี้ ถึงแม้หนังจะเล่าเรื่องของพระเอกที่ชื่อ “นายบิว” หนังก็มักจะถ่ายนายบิวในแบบ long shot และเราก็มักจะเห็น “ชาวบ้าน” หรือ “คนธรรมดา” หรือ “ใครก็ไม่รู้” เดินผ่านเข้ามาในฉาก และทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองต่อไป ไม่ว่าชีวิตของนายบิวจะสุขหรือเศร้า ไม่ว่าชีวิตของเขาจะล่มสลายหรือดิ่งเหวมากเพียงไหน คนอื่นๆก็ยังคงใช้ชีวิตของตัวเองไปตามปกติ พวกเขายังคงมาซื้อของที่ 7-eleven ต่อไป เพราะพวกเขามีชีวิตเป็นของตัวเอง และไม่ได้มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อ serve นายบิว

 

5.ผมชอบ monologues ต่างๆใน ECLIPSES ด้วยครับ ทั้ง monologues ของอากงและชายบังคลาเทศที่เล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเอง และ monologues ของนางเอกกับหญิงวัยกลางคนในช่วงท้ายเรื่องที่เหมือนเป็นการพรรณนาความคิดความรู้สึกอะไรบางอย่างในลักษณะที่ทำให้นึกถึงงานเขียนประเภท stream of consciousness ผมรู้สึกว่า monologues พวกนี้มันทรงพลังมากๆสำหรับผมในตอนที่ได้ดูครับ มันเหมือนเป็นการส่งพลังความรู้สึกอะไรบางอย่างอย่างรุนแรงจากผู้พูดมาถึงตัวผมโดยตรง น่าเสียดายที่ผมได้ดูหนังเรื่องนี้เพียงแค่รอบเดียว ผมก็เลยจำรายละเอียดใน monologues เหล่านี้ไม่ค่อยได้ครับ

 

ในส่วนของ monologues ของอากงกับชายบังคลาเทศนั้น ผมชอบมันในลักษณะที่คล้ายๆกับความรู้สึกชอบหนังเรื่อง MODERN LIFE (2008, Raymond Depardon) ครับ เพราะผมรู้สึกว่า monologues ใน ECLIPSES กับบทสัมภาษณ์ใน MODERN LIFE มันสามารถถ่ายทอดจิตวิญญาณของผู้พูดออกมาได้อย่างทรงพลังมากๆ คือผมคิดว่าในหนังสารคดีบางเรื่องนั้น ผู้กำกับทำได้เพียงแค่ “เค้นข้อมูล” จากผู้ให้สัมภาษณ์ครับ แต่ในหนังบางเรื่องอย่างเช่น MODERN LIFE และ ECLIPSES นั้น ผมคิดว่าผู้กำกับสามารถถ่ายทอดจิตวิญญาณของผู้ให้สัมภาษณ์ออกมาด้วย

Monday, November 25, 2013

Films seen in the World Film Festival of Bangkok 2013

Films seen in the World Film Festival of Bangkok 2013
 
(in roughly preferential order)
 
1.ECLIPSES (2012, Daniel Hui, Singapore, A+30)
 
2.INNOCENTS (2012, Wong Chen-hsi, Singapore, A+30)
 
3.JONATHAS’ FOREST (2012, Sergio Andrade, Brazil, A+30)
 
4.WHAT THEY DON’T TALK ABOUT, WHEN THEY TALK ABOUT LOVE (2013, Mouly Surya, Indonesia, A+30)
 
5.A MONTH IN THAILAND (2012, Paul Negoescu, Romania, A+30)
 
6.WORKERS (2013, Jose Luis Valle, Mexico, A+30)
 
7.A WOMAN AND WAR (2012, Junichi Inoue, Japan, A+30)
 
8.NEIGHBOURING SOUNDS (2012, Kleber Mendonça Filho, Brazil, A+30)
 
9.CAMBODIA, AFTER FAREWELL (2012, Iv Charbonneau-Ching, documentary, A+25)
 
10.JULIA’S COFFEE (2012, Tan Bee Thiam, Singapore/Malaysia, A+25)
 
11.BY THE RIVER (2013, Nontawat Numbenchapol, documentary, A+20)
 
12.TABU (2012, Miguel Gomes, Portugal, A+20)
 
13.TOM AT THE FARM (2013, Xavier Dolan, Canada, A+20)
 
14.YOUNG AND BEAUTIFUL (2013, François Ozon, France, A+20)
 
15.REBIRTH (2013, M. Suurya, Malaysia, A+20)
 
16.SYNECDOCHE, NEW YORK (2008, Charlie Kaufman, A+15)
 
17.PECULIAR VACATION AND OTHER ILLNESSESS (2012, Yosep Anggi Noen, Indonesia, A+15)
 
18.ROCK THE CASBAH (2012, Yariv Horowitz, Israel, A+15)
 
19.TO MY DEAR GRANNY (2012, Chu Yu-ning, Taiwan, A+15)
 
20.A PLACE ON EARTH (2013, Fabienne Godet, France, approximately A+)
 
21.APOLITICAL ROMANCE (2013, Hsieh Chun-yi, Taiwan, A+/A)
 
22.INSTANT MOMMY (2013, Leo Abaya, Philippines, A+/A)
 
23.THE ZEBRA (2012, Fernando Javier Leon Rodriguez, Mexico, A)
 
24.GIMME THE POWER (2012, Olallo Rubio, Mexico, documentary, A-)
 
25.EXCHANGE (2013, Ato Bautista, Philippines, A-)
 
26.STEPPING ON THE FLYING GLASS (2012, Eugene Panji, Indonesia, C+)
 
 

Favorite Actor: Jun Murakami -- A WOMAN AND WAR (2012, Junichi Inoue, Japan, A+30)



Favorite Actress: Nameera Ashley -- INNOCENTS (2012, Wong Chen-hsi, Singapore, A+30)


Sunday, November 24, 2013

Desirable Actor: Alex Medina – EXCHANGE (2013, Ato Bautista, A-)


CAMBODIA, AFTER FAREWELL

 
 
Films seen in the World Film Festival of Bangkok on Saturday, November 23, 2013
 
1.CAMBODIA, AFTER FAREWELL (2012, Iv Charbonneau-Ching, documentary, A+25)
 
2.TABU (2012, Miguel Gomes, Portugal, A+20)
 
3.TOM AT THE FARM (2013, Xavier Dolan, Canada, A+20)
 
4.EXCHANGE (2013, Ato Bautista, Philippines, A-)
 

Thursday, November 21, 2013

INNOCENTS

 
Films seen in the World Film Festival of Bangkok on Wednesday, November 20, 2013
 
1.INNOCENTS (2012, Wong Chen-hsi, Singapore, A+30)
 
2.A PLACE ON EARTH (2013, Fabienne Godet, France, A+)
 
3.THE ZEBRA (2012, Fernando Javier Leon Rodriguez, Mexico, A)
 
4.GIMME THE POWER (2012, Olallo Rubio, Mexico, documentary, A-)