ORDINARY PEOPLE (2016, Eduardo W. Roy Jr., Philippines, A+30)

ORDINARY PEOPLE (2016, Eduardo W. Roy Jr., Philippines, A+30)

ช่วงท้ายนี่ thriller มากๆสำหรับเรา คือหนังมันไม่ได้จงใจเป็นหนัง thriller นะ แต่เรารู้สึกลุ้นระทึกไปกับตัวละครมากๆ เพราะ

1.หนังมันทำให้ตัวละครดูน่าเชื่อถือว่ามันเหมือนมนุษย์จริงๆ คือช่วงท้ายนี่เราลุ้นไปกับตัวละครจนเราต้องเตือนตัวเองว่า “เรากำลังดูหนังอยู่นะ” เราไม่ได้กำลังดูชะตากรรมของคนจริงๆที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเรา ตัวละครจะอยู่หรือตาย จะติดคุก หรือจะรอดคุก มันก็เป็น “หนัง” เราไม่ได้กำลังลุ้นกับชีวิตคนจริงๆอยู่

2.เราเดาทางหนังไม่ได้ด้วยแหละ คือมันไม่ได้ feel bad แบบหนัง Michael Haneke จนเราเดาได้ว่ามันต้องจบไม่ดี คือเราว่าหนังมันดูค่อนข้างเห็นอกเห็นใจตัวละครมากกว่าหนังของ Brillante Mendoza และหนังของสองพี่น้อง Dardennes น่ะ คือการที่หนังมันดูเห็นอกเห็นใจตัวละคร มันก็เหมือนจะทำให้เรามีความหวังว่า ตัวละครมันน่าจะจบดี แต่ในขณะเดียวกัน ตัวละครหลักของหนังมันก็เป็น “คนไม่ดี” เพราะฉะนั้น เราก็เลยไม่แน่ใจว่า หนังมันอาจจะลงโทษตัวละครในตอนจบด้วยการทำให้ตายหรือติดคุกหรือเจออะไรเหี้ยห่าก็ได้ คือการที่โทนของหนังมันไม่ได้ feel bad หรือ feel good อย่างชัดเจน มันทำให้เราเดาชะตากรรมของตัวละครไม่ถูก เพราะฉะนั้นมันก็เลยทำให้เรารู้สึกลุ้นระทึกกับช่วงท้ายของหนังมากๆ

3.ดูแล้วจะนึกถึง THE CHILD (2005, Luc Dardenne + Jean-Pierre Dardenne) มากๆ แต่นี่คือเวอร์ชั่นเมโลดราม่าของ THE CHILD และดูแล้วนึกถึงหนังสารคดีเรื่อง LITTLE SONS (2016, Sai Whira Linn Khant, Yu Par Mo Mo, Nay Chi Myat Noe Wint, Myanmar) ด้วย

4.เคยดูหนังของผู้กำกับคนนี้เรื่อง QUICK CHANGE (2013) ซึ่งเราชอบสุดๆเหมือนกัน แต่เราว่าผู้กำกับคนนี้เขาดูเหมือนขาดสไตล์ที่ไม่ซ้ำใครน่ะ คือหนังสองเรื่องของเขาเป็นหนัง narrative ที่เราชอบสุดๆ แต่มันไม่มีความน่าสนใจด้าน form หรือ style เพราะฉะนั้นหนังของเขาก็เลยอาจจะไม่เปรี้ยงแบบหนังของผู้กำกับฟิลิปปินส์ร่วมสมัยคนอื่นๆอย่าง Lav Diaz, John Torres, Jon Lazam, Jet Leyco, Dodo Dayao, Raya Martin, Khavn de la Cruz ที่มันเล่นกับ form หรือ style ด้วย