IN THE GREY ROOM (2014, Sukanya Pheansri, stage play, A+10)

IN THE GREY ROOM (2014, Sukanya Pheansri, stage play, A+10)

 

SPOILERS ALERT

 

ดูละครเรื่องนี้แล้วนึกถึงสิ่งต่างๆดังต่อไปนี้

 

1.ชอบการจัดแสงของละครเรื่องนี้มากๆในระดับ A+30 มันสวยสุดๆ บางช่วงนึกว่าภาพจิตรกรรม โดยเฉพาะฉากที่คุณอรรถพล อนันตวรสกุลนั่งอยู่ที่โต๊ะ

 

โดยส่วนตัวแล้ว เรารู้สึกว่าพอฉากไหนที่ไม่มีการจัดแสง หรือฉากที่เปิดแสงสว่างจ้าแบบธรรมดาไปเลย มนต์เสน่ห์ในฉากนั้นจะ drop ลงในทันที คือเรารู้สึกเหมือนกับว่า ฉากที่มีการจัดแสงในละครเรื่องนี้ มันทำให้เราสัมผัสได้ถึง “มิติบางอย่างในจิตใจตัวละคร” อย่างเช่น “มิติแห่งความวังเวงในใจตัวละคร” หรืออะไรทำนองนี้ เพราะฉะนั้น พอฉากไหนที่เปิดไฟสว่างจ้า เราก็จะกระเด็นออกมาจากมิติพิเศษในจิตใจตัวละคร และออกมารับชมเฉพาะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอกตัวละครแทน

 

การได้เข้าไปสัมผัสจิตใจตัวละคร ผ่านทางการจัดแสงในละครเรื่องนี้ ทำให้เรารู้สึกว่ามันพิเศษมากๆ

 

2.เนื้อเรื่องคร่าวๆของละครเรื่องนี้ ทำให้เรานึกถึงหนังอย่าง A HOME AT THE END OF THE WORLD (2004, Michael Mayer) แต่เราว่าละครเรื่องนี้พิเศษไปจากหนังรักสามเส้าอย่าง A HOME AT THE END OF THE WORLD ในแง่ที่ว่า ละครเรื่องนี้มันสะท้อนเบื้องลึกในจิตใจตัวละครด้วย แทนที่จะเล่าเฉพาะ “เหตุการณ์” ที่เกิดขึ้นกับตัวละครอย่างเดียว ซึ่งเป็นสิ่งที่ภาพยนตร์ทั่วไปมักจะทำกัน โดยในละครเรื่องนี้ การสะท้อนเบื้องลึกในจิตใจตัวละครทำโดยการจัดแสง และการให้ตัวละครพูดรำพึงรำพันความคิดของตัวเองออกมา

 

พอเราดูละครเรื่องนี้ เราก็เลยไพล่ไปนึกถึงสิ่งที่ Maya Deren เคยพูด โดยเธอพูดในทำนองที่ว่าหนัง narrative ส่วนใหญ่เล่าเรื่องเหมือนเป็นเส้นที่ลากยาวไปเรื่อยๆเป็น horizontal line เล่าเรื่องเป็นเหตุการณ์ 1, 2, 3, ... ที่เกิดขึ้นในชีวิตของตัวละคร แต่หนังทดลองหลายเรื่อง ทำตัวเหมือนเป็น vertical line คือดำดิ่งลงไปในอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครในห้วงขณะหนึ่งๆ โดยไม่ได้ให้ความสำคัญกับ “เหตุการณ์”

 

เราว่า IN THE GREY ROOM มันมีทั้งส่วนผสมของ horizontal line และ vertical line ในระดับที่พอเหมาะพอดี คือถ้าละครเรื่องนี้เล่าเฉพาะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตตัวละคร เป็น horizontal line มันก็คงจะไม่ต่างไปจากหนังอย่าง A HOME AT THE END OF THE WORLD แต่ละครเรื่องนี้ มันมีช่วงที่ทำให้เราสัมผัสได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกข้างในตัวละครด้วย ผ่านทางบทพูดและการจัดแสง มันก็เลยเหมือนมี moment ของ vertical line มาสอดแทรกอยู่เป็นระยะๆ และเราก็ชอบตรงจุดนี้มาก

 

(อันนี้เป็นสิ่งที่ Maya Deren เคยพูดไว้ โดยเธอตบกับ Arthur Miller อย่างรุนแรงในประเด็นนี้

http://www.virtual-circuit.org/word/pages/Poetry/Symposium_Poetry.html )

 

3. ชอบที่ละครเรื่องนี้พูดถึงความไม่ลงตัวทางความสัมพันธ์, ความอิหลักอิเหลื่อทางความสัมพันธ์ หรือความพร่องของมนุษย์ อะไรทำนองนี้ คือละครเรื่องนี้จะแตกต่างจากเรื่องโรแมนติกโดยทั่วไปในแง่ที่ว่า ตัวละครในเรื่องนี้มันไม่ใช่ soul mates, perfect match หรือคนที่พร้อมจะเข้าไปเติมเต็มคู่รักได้อย่างสมบูรณ์ ตัวละครในเรื่องนี้โหยหาความรัก แต่ก็พบว่ามนุษย์เรานั้นมันไม่สามารถเข้ากับคนรักได้ 100% เต็มหรอก มันมีจุดที่เข้ากันไม่ได้อยู่ มันมี “ความไม่สมบูรณ์” อยู่ และในบางครั้งเราก็ต้องเลือกว่าเราจะเอายังไงดี จะเป็นคนรักกันต่อไป มันก็ไม่สุขเต็มที่ จะเลิกรากันไปเลย เราก็ยังรู้สึกต้องการอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ดี เราไม่รู้ว่าเราควรจะจัดวางสถานะของตัวเองกับอีกฝ่ายหนึ่งยังไงดี มันถึงจะลงตัวที่สุด เราว่าความไม่สมบูรณ์พร้อมและการหาจุดที่ลงตัวไม่ได้ของตัวละครและความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่องนี้ มันเป็นอะไรที่เป็นมนุษย์มากๆ

 

4.ชอบที่ละครเรื่องนี้พูดถึงเกย์และไบเซ็กชวล แต่ตัวละครไม่ได้ประสบปัญหาทางความสัมพันธ์เพราะ “อคติของสังคม” แต่ประสบปัญหาเพราะตัวของเขาเอง คือในเรื่องนี้เราจะไม่เห็นอคติของสังคมที่มีต่อเกย์เลย แต่ตัวละครในเรื่องนี้ก็ไม่สามารถประสบความสำเร็จในชีวิตรักได้อยู่ดี

 

5.ชอบการ casting คุณอรรถพลและคุณสายฟ้าในเรื่องนี้มากๆ การได้เห็นสองคนนี้มาแตะเนื้อต้องตัวกันบนเวทีเป็นอะไรที่ฟินมากๆสำหรับเรา 555

 

6.จริงๆแล้วเนื้อหาของละครเรื่องนี้สามารถทำออกมาเป็นเมโลดราม่าได้สบาย แต่ละครเรื่องนี้ทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม คือมันออกมาดู minimal มากพอสมควร และเราก็ชอบความ minimal ของละครเรื่องนี้ในระดับนึงนะ แต่ในแง่นึง เราก็คิดว่ามันอาจจะ minimal เกินไปสำหรับรสนิยมของเรา เพราะเรารู้สึกว่าอารมณ์มันลอยๆเกินไปสำหรับเราน่ะ แต่อันนี้ไม่ใช่ว่าเป็นข้อเสียของละครเรื่องนี้นะ เพียงแต่ว่ารสนิยมส่วนตัวของเรามักจะอินกับหนังที่เน้นไปที่ความเจ็บปวดหรือความโกรธแค้นน่ะ แต่ละครเรื่องนี้ไม่ได้ออกมาในแนวที่ตรงกับรสนิยมส่วนตัวของเราอย่างเต็มที่

 

สรุปว่าเราชอบที่ละครเรื่องนี้กลั่นกรองเอาความฟูมฟายทิ้งไป แต่ในขณะเดียวกันเราก็ไม่ได้ชอบละครเรื่องนี้ในระดับ A+30 เพราะละครเรื่องนี้ไม่ได้มีความเจ็บปวดในแบบที่เราชอบน่ะ

 

แต่มันมีองค์ประกอบนึงในละครเรื่องนี้ที่ทำให้เราสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในแบบที่เราชอบนะ นั่นก็คือน้ำเสียงของสายฟ้าในบางช่วง เรารู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาในบางช่วงมันสะท้อนความเจ็บปวดออกมาได้ดี

 

7.อีกปัจจัยนึงที่ทำให้เราไม่ได้ชอบละครเรื่องนี้ในระดับ A+30 อาจจะเป็นเพราะว่าเราชอบดูหนังมากกว่าน่ะ และเราจะอินกับบางสิ่งที่หนังทำได้ แต่ละครเวทีทำไม่ได้ นั่นก็คือ “การโคลสอัพไปที่ใบหน้าตัวละคร”

 

คือละครเรื่องนี้ทำให้เรานึกถึงหนังเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่รานร้าวอย่างเรื่อง THE BIRTH OF LOVE (1993, Philippe Garrel, A+30) และ THE PHANTOM HEART (1996, Philippe Garrel, A+30) น่ะ แต่สาเหตุหลักอย่างนึงที่ทำให้เราชอบหนังสองเรื่องนี้มากก็คือ มันมี “การโคลสอัพใบหน้าที่เหนื่อยหน่ายกับชีวิต” ของตัวละคร การได้เห็นริ้วรอยแห่งชีวิตบนใบหน้าของตัวละครในหนังสองเรื่องนี้ มันเป็นอะไรที่ impact เราอย่างรุนแรงมาก ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่ละครเวทีคงทำไม่ได้

 

แต่มันก็มีบาง moment ในละครเรื่องนี้ที่ทำได้ในระดับใกล้เคียงนะ นั่นก็คือช่วงเปิดเรื่องที่เราเห็นตัวละครทำหน้าทำตาใส่กันโดยไม่พูดอะไร เราว่าช่วงนั้นมันทำให้เรานึกถึง “อารมณ์ที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของมนุษย์” ในหนังของ Philippe Garrel เหมือนกัน คือถ้าละครเวทีเรื่องนี้ดัดแปลงเป็นหนัง แล้วกล้องโฟกัสไปที่ใบหน้าของตัวละครตรงจุดนี้ โดยไม่ให้ตัวละครพูดเลย มันคงเป็น moment ที่เราชอบมากๆ

 

 

สรุปว่าการที่เราไม่ได้ชอบละครเรื่องนี้อย่างสุดๆในระดับ A+30 เป็นเพราะรสนิยมส่วนตัวของเราที่อยากสัมผัสความเจ็บปวดของตัวละครมากกว่านี้ และเป็นเพราะรสนิยมส่วนตัวของเราที่ชอบลักษณะบางอย่างในภาพยนตร์มากกว่าละครเวทีจ้ะ