WHEN WE FIRST MET (2018, Prakarn Rattanachamnong, 5min, A+20)
ดูหนังเรื่องนี้ได้ที่นี่
1.ดูแล้วงงๆเล็กน้อยว่าหนังต้องการจะสื่ออะไร 555
ก็เลยอาจจะทำให้ไม่ได้ชอบแบบสุดๆ
ไม่แน่ใจว่าหนังต้องการจะพูดเรื่อง “อย่าตัดสินคนจากภายนอก”
หรืออย่าตัดสินคนเพียงผิวเผินจากการพบกันแค่ครั้งแรก อะไรแบบนั้นหรือเปล่า
แต่ก็รู้สึกว่าประเด็นนี้มันไม่ชัด หรือมันไม่โดนมากนัก
2.แต่ถ้าหากหนังเรื่องนี้เป็นแค่ฉากเปิดของหนังเรื่องนึง
หรือเป็นแค่ส่วนประกอบของหนังเรื่องนึง มันก็จะดีมากๆ คือถ้าหากเรามองว่านี่เป็นเพียงแค่ฉากๆหนึ่งในหนังที่ยาวกว่านี้
เราก็จะชอบฉากนี้มากๆ เพราะว่า
2.1 การแสดงมันดูเป็นธรรมชาติดี ใช้ได้ เหมือนเป็นคนมาออดิชั่นจริงๆ
2.2 การคิดเฟรมภาพก็ดี เป็นภาพเล็กซ้อนในภาพใหญ่ มันดูมีเสน่ห์มากๆ
2.3 การคิดเฟรมภาพมันสอดคล้องกับโครงสร้างของเรื่องด้วย เพราะมันเป็น “เรื่องเล่าซ้อนเรื่องเล่า”
คือเราได้ดูเรื่องราวสองเรื่องซ้อนกัน นั่นก็คือเรื่องของพนักงานต้อนรับ+คนมาสมัครงาน+สาวต่างชาติ
และเรื่องนี้ซ้อนอยู่ในเรื่องของการทดสอบนักแสดงต่อหน้ากล้อง โดยที่สถานะของตัวละครในหนังสองเรื่องนี้มันก็ส่องสะท้อนกันด้วย
เพราะใน “เรื่องเล็ก” นั้น “หญิงสาว” กับ “ชายผู้มาสมัครงาน” ต่างก็เจอกันครั้งแรก
โดยหญิงสาวเหมือนอยู่ในสถานะของ “คนใน” ส่วนชายผู้มาสมัครงานอยู่ในสถานะของ “คนนอก
ผู้จะต้องถูกประเมินความสามารถ” ส่วนใน “เรื่องใหญ่” นั้น หญิงสาวกับคนแคสติ้งก็น่าจะเจอกันครั้งแรกเหมือนกัน
แต่ในเรื่องใหญ่นี้ “หญิงสาว” กลายเป็น “ผู้มาสมัครงาน” หรือหญิงสาวมีสถานะเหมือนเป็น
“คนนอก ผู้จะต้องถูกประเมินความสามารถ” ซะเอง
เรื่องสองเรื่องนี้มันถูกเชื่อมโยงกันด้วยประเด็นเรื่อง การตัดสินคนอย่างผิวเผินด้วย
โดยใน “เรื่องเล็ก” นั้น ชายผู้มาสมัครงานสร้างความประหลาดใจให้พนักงานต้อนรับ
เพราะเขาพูดภาษาต่างประเทศได้ ส่วนใน “เรื่องใหญ่” นั้น หญิงผู้มาทดสอบบท
ก็ได้รับการสอบถามเรื่องความเห็นเกี่ยวกับประเด็นอะไรแบบนี้ และคนที่อยู่หลังกล้อง
ก็กำลัง “ตัดสิน” เธอจากการได้พบกันเพียงแค่ไม่กี่นาที
แต่เราก็ไม่คิดว่าหนังต้องการจะพูดถึงประเด็นนี้เป็นหลักน่ะ
เพราะมันดูเบาๆลอยๆ ไม่น่าประทับใจมากนัก
เราก็เลยงงๆว่าจริงๆแล้วหนังเรื่องนี้ต้องการจะสื่ออะไร 555
สรุปว่า ชอบการแสดง, การคิดเฟรมภาพ, โครงสร้างการเล่าเรื่อง แต่งงว่าจบแค่นี้จริงๆน่ะเหรอ
No comments:
Post a Comment