TALKING ABOUT GHOSTS AND DEVILS IN FILMS

--อ่านที่สองคนคุยกันแล้วได้ความรู้ดีมาก :-)

--ส่วนเรานั้น เราเดาว่าเราคงอินและกลัวซาตาน/ปีศาจเหมือนกันนะ เพราะส่วนใหญ่หนังผีฝรั่งที่เราดูแล้วรู้สึกไม่อินและไม่สนุก มันเกิดจากฝีมือของผู้กำกับหรือเนื้อเรื่องไม่เข้าทางเราน่ะ แต่เราไม่เคยสังเกตว่ามันเป็นเพราะเรื่องของซาตานแล้วเราเลยไม่อิน เราเดาว่าอาจจะเป็นเพราะเนื้อแท้แล้วเราเป็นคน “ไม่มีศาสนา” หรือเปล่า เพราะฉะนั้นเราเลยกลัวภูตผีปีศาจของทุกศาสนา 555 คือเหมือนกับว่าคนพุทธไม่กลัวปีศาจของคริสต์ คนคริสต์ไม่กลัววิญญาณคนตายแบบคนเอเชีย แต่กูไม่มีศาสนา กูเลยกลัวหมดทุกอย่างเลย 555

คือจริงๆแล้วเราว่าเรากลัวปีศาจของฝรั่งมากกว่าวิญญาณคนตายอีกนะ คือเราเข้าใจเหมือนอย่างที่คุณจักรพงษ์เขียนว่า มันมี 1.“วิญญาณคนตาย”  2.มันมีปีศาจ (เราเข้าใจว่าเหมือนอยู่กลุ่มเดียวกับซาตาน หรือเป็นลูกสมุนซาตาน)  ที่ไม่ใช่วิญญาณคนตาย แต่เป็นเหมือนอำนาจชั่วร้ายที่คอยยุยงให้คนทำชั่วหรือจิตใจเศร้าหมอง คือปีศาจพวกนี้เป็นพวกยุยงให้เกิดฆาตกรโรคจิตอะไรทำนองนี้น่ะ แล้วยิ่งมันคอยยุยงให้คนทำชั่วได้มากเท่าไหร่ หรือจิตใจเศร้าหมองมากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งมีความสุข หรือยิ่งทรงพลังอำนาจมากเท่านั้น

แล้วเราเข้าใจว่า “ปีศาจ” พวกนี้มันปราบยากกว่าวิญญาณคนตายอีกน่ะ เราก็เลยกลัวมันมากกว่าวิญญาณคนตาย

คือเหมือนกับว่า concept เรื่องปีศาจข้างต้น มันผูกโยงกับเรื่องที่เราสนใจน่ะ นั่นก็คือเรื่องการต่อสู้กันระหว่างความดีความชั่วในใจมนุษย์, temptation, การที่คนจิตใจเศร้าหมองแล้วนำไปสู่การฆ่าตัวตายหรือทำร้ายคนรอบข้าง แล้วเราก็กลัวฆาตกรโรคจิตมากๆด้วย เพราะฉะนั้นพอเราอินกับ concept เรื่องปีศาจ มันก็เลยอาจจะเป็นสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้เราอินกับหนังที่พูดเรื่องซาตานด้วยมั้ง

--แต่เราว่า ANNABELLE: CREATION เอาปีศาจมาใช้ได้อย่างไม่ทรงพลังน่ะ คือเรารู้สึกว่าตัวเด็กที่ถูกสิง มันไม่ได้ทำอะไรผิดจนถึงขั้นที่จะให้ปีศาจมาสิงมันได้น่ะ คือการที่ปีศาจเข้าสิงเด็กหญิงคนนั้นได้มันไม่เข้ากับ concept ปีศาจที่มีอยู่ในใจเรา เราก็เลยเหมือนไม่อินตรงจุดนี้

แต่เราจะกลัว “ตัวละครที่ต่อต้านพระเจ้า” แบบตัวผู้ร้ายใน PRISONERS (2013, Denis Villeneuve) มากๆ คืออันนี้ไม่ต้องมีปีศาจ, ซาตาน หรืออะไรเหนือธรรมชาติเลย แต่มันคือปีศาจในร่างมนุษย์จริงๆ คือในแง่นึงเรารู้สึกว่าตัวละครผู้ร้ายใน PRISONERS นี่แหละ คืออะไรที่เรากลัวที่สุด เพราะมันคือมนุษย์เดินดินที่มีจิตใจเข้าใกล้ความเป็นปีศาจหรือซาตานมากที่สุด แล้วมันไม่ใช่มนุษย์ที่เกิดมาแล้วเลวโดยกำเนิดด้วย แต่มันเป็นมนุษย์ที่รู้สึกว่าโดนโชคชะตาหรือพระเจ้ากลั่นแกล้ง แล้วมันเลยหันมาต่อต้านพระเจ้า

--ส่วนหนังที่เรากลัวหรืออินนั้น ส่วนใหญ่เราไม่แยกแยะระหว่างผีกับปีศาจน่ะ คือถ้าผู้กำกับมันเก่ง เราก็กลัวหรืออินหมด โดยเฉพาะผู้กำกับที่สามารถสร้างบรรยากาศได้ “ขลัง” จริง  อย่างเช่น FEBRUARY (2015, Oz Perkins) ที่เป็นเรื่องของเด็กสาวบูชาปีศาจนั้น เราดูแล้วอินที่สุด หรือหนังเกี่ยวกับซาตาน/ปีศาจอย่าง ANGEL HEART (1987, Alan Parker) เราก็ชอบสุดๆ (คือไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัว แต่รู้สึกว่ามันเป็นหนังที่สวยมากๆ) แต่ในขณะเดียวกัน หนังอย่าง FROM A HOUSE ON WILLOW STREET (2016, Alaistair Orr, South Africa) หรือ THE FAITH OF ANNA WATERS (2016, Kelvin Tong, Singapore) ที่เป็นเรื่องของการบูชาซาตานเหมือนกันนั้น เรากลับดูแล้วรู้สึกว่าน่าเบื่อสุดๆ คือหนัง 4 เรื่องนี้เป็นเรื่องของตัวละครที่บูชาปีศาจเหมือนกัน แต่ความอินหรือไม่อินในแต่ละเรื่องมันขึ้นอยู่กับฝีมือการกำกับมากกว่า

--ชอบหนังเกือบทุกเรื่องที่น้องปราปต์ยกรายชื่อมา โดยในรายชื่อที่ยกมานั้น เราชอบ IT FOLLOWS มากที่สุด เราว่ามันกำกับดีมาก และมันเหมือนการ “เล่นเกม” ที่มีกติกาในการเล่น มันเลยสนุกมากสำหรับเรา และก็ชอบ THE BABADOOK มากเป็นอันดับสอง เพราะตัวละครมันมีปมทางจิตที่รุนแรงมากๆ ส่วนอันดับสามคงเป็น BEFORE I WAKE เพราะเราว่าตัวละครมันมีพลังพิเศษที่น่าสนใจดี

THE SIXTH SENSE เราว่ามันก็ดี แต่มันเหมือนหนังที่เน้น twist มากเกินไปน่ะ, BYE BYE MAN เราชอบแต่ไม่สุดๆ, THE SHINING เราได้ดูตอนเด็กมากๆ เราเลยยังไม่เข้าใจมันเท่าไหร่ ส่วน IT เวอร์ชั่นมินิซีรีส์ปี 1990 นั้น เราชอบสุดๆ เพราะมันสนุกดี และก็กลัวมันในระดับปานกลาง ส่วน CRIMSON PEAK นั้นเราว่าเป็นหนังที่สวยดี ส่วน DON’T BE AFRAID OF DARKNESS นั้น เป็นหนังที่สนุกดี แต่เราจะไม่กลัวทั้ง CRIMSON PEAK และ DON’T BE AFRAID OF DARKNESS คือชอบ CRIMSON PEAK เพราะ production desigh ส่วน DON’T BE AFRAID OF DARKNESS นั้น ชอบเนื้อเรื่อง แต่เหมือนผี+สัตว์ประหลาดในสองเรื่องนี้ไม่ทำให้เรากลัว

--แต่เราก็เห็นด้วยกับน้องปราปต์ในด้านนึงนะ คืออยากให้มีการสร้างภูตผีปีศาจแบบใหม่ๆน่ะ คือมันอาจจะจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับซาตานหรือไม่ก็ได้ แต่อยากให้มันเป็นปีศาจร้ายที่มีลักษณะเด่นจำเพาะของตัวเองอะไรทำนองนี้ แบบ Freddy Kruger ไม่ใช่ซาตานที่มีอิทธิฤทธิ์ล้นฟ้า

คือนึกถึงหนังผี/สยองขวัญแบบ BOOGEYMAN (2005, Stephen Kay), THE CURSE (1988, Ralf Huettner, Germany), HOTEL (2004, Jessica Hausner, Austria), THE LOCALS (2003, Greg Page, New Zealand), IN THE MOUTH OF MADNESS (1994, John Carpenter) อะไรพวกนี้น่ะ เราว่าหนังพวกนี้มันก็น่ากลัวมากๆสำหรับเราเหมือนกัน แต่ความน่ากลัวของมันส่วนใหญ่มันมาจาก “บรรยากาศ” ในหนังน่ะ ในขณะที่ผู้ร้ายในหนัง เราไม่สนใจจะแยกแยะมันด้วยซ้ำว่ามันเป็นผีหรือปีศาจ

--แต่จริงๆแล้วเวลาดูหนังผีเราไม่ค่อยกลัวนะ ไม่เหมือนหนังฆาตกรโรคจิต เพราะในชีวิตจริงเราจะกลัวฆาตกรโรคจิตมากกว่ากลัวผี

เราว่าสิ่งที่ทำให้เรากลัวมากที่สุด คือเวลาอ่านคอลัมน์ “ประสบการณ์ปีศาจ” ในนิตยสารต่วย’ตูนพิเศษ, คอลัมน์เรื่องผีในนิตยสารลลนา หรือในนิตยสารประเภท “โลกทิพย์” อะไรทำนองนี้น่ะ เพราะมันเขียนแบบ “เรื่องจริง” เวลาอ่านเราก็มักจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง เราเลยกลัวมันมากๆ แล้วก็เลยพาลกลัวเวลาอาบน้ำ หรือเวลานอนคนเดียวด้วย

ปัจจุบันนี้คงเป็นเรื่องผีใน Pantip นี่แหละมั้งที่ทำให้เรากลัว เพราะมันเขียนแบบ “เรื่องจริง” เหมือนกัน สรุปว่าการอ่านเรื่องผีใน Pantip ทำให้เรากลัวมากกว่าการดูหนังผีหลายเท่า แต่เราก็ดูหนังผีเพราะมัน “สนุก” มากกว่าเพราะมันทำให้เรากลัวน่ะ