CULT HOUSE CULT CITY (2013, Wichaya Artamat, stage play, A+30)

 

บ้าน cult เมือง cult (2013, วิชย อาทมาท, A+30)

 

สิ่งหนึ่งที่ชอบมากในละครเรื่องนี้ ก็คือก่อนที่เราจะเข้าไปดู เรามักจะมองพระพุทธรูปว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์โดยอัตโนมัติ แต่พอเราดูละครเรื่องนี้เสร็จแล้ว เรากลับมองว่าในหลายๆครั้ง พระพุทธรูปก็อาจจะเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาตัวนึงเท่านั้นเอง

 

สิ่งนี้อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ผู้สร้างละครเรื่องนี้จงใจ หรืออาจจะไม่ใช่ประเด็นหลักของเรื่อง แต่เราก็ชอบมากๆที่ละครเรื่องนี้มันทำลาย “โปรแกรมอัตโนมัติ” บางอย่างในหัวของเราน่ะ ซึ่งโปรแกรมอัตโนมัตินี้เป็นสิ่งที่เราถูกยัดเยียดให้เชื่อมาตั้งแต่เด็ก พอเรามองเห็นวัตถุ A ปุ๊บ เราก็ให้คุณค่า B กับมันปั๊บ ทั้งๆที่วัตถุ A มันก็คือวัตถุ A มันไม่จำเป็นต้องมีคุณค่า B เสมอไปก็ได้ แต่เราก็ไม่ทันได้นึก เพราะเราถูกโปรแกรมฝังหัวมาตั้งแต่เด็กแล้ว

 

ละครเรื่อง “เพลงนี้พ่อเคยร้อง” (2013, วิชย อาทมาท) ก็ส่งผลกระทบคล้ายๆกันนี้กับเรานะ เพราะเราเคยมีความเชื่อบางอย่างเกี่ยวกับการทำบุญน่ะ พอดูละครเรื่อง “เพลงนี้พ่อเคยร้อง” มันก็ทำลายโปรแกรมอัตโนมัติ (หรือความเชื่อเก่าๆ) ในหัวของเราเกี่ยวกับการทำบุญด้วยเหมือนกัน

 

อีกสิ่งหนึ่งที่ชอบมากใน “บ้าน cult เมือง cult” ก็คือมันทำให้เรานึกถึงตอนที่เรากับเพื่อนๆไปดูหนังเรื่อง LITTLE BUDDHA (1993, Bernardo Bertolucci) ที่โรงหนัง จำได้ว่าพอดูไปถึงประมาณกลางๆเรื่อง เพื่อนเราก็หันมาพูดกับเราในทำนองที่ว่า “ฉันเงี่ยน Keanu Reeves ในหนังเรื่องนี้มากเลย ฉันบาปหรือเปล่า”