PROJECT 1/4

PROJECT 1/4 เส้นทางระหว่าง…เขาและเธอ (2013)

 

ละครเวที 4 เรื่องนี้สร้างจากบทละครของอรดา ลีลานุช เราว่าบทละครของคุณอรดามีลักษณะเป็นกวีสูงมาก และดูเหมือนจะมีฉันทลักษณ์เป็นของตัวเองด้วย เพราะมันมีการพูดประโยคบางประโยคซ้ำกันในช่วงต้นกับท้ายเรื่อง การพูดประโยคซ้ำกันแบบนี้ทำให้นึกถึงฉันทลักษณ์ในบทกวี

 

1.เสียงสะท้อนจากความเงียบ (รัฐพงศ์ ภิญโญโสภณ, A+25)

 

เป็นเรื่องที่ดูแล้วเหวอที่สุด หรืองงที่สุด ตอนช่วงต้นเรื่องเราจะพอเข้าใจว่าละครเรื่องนี้พูดถึงประเด็นการเมืองในไทย แต่หลังจากนั้นเราก็เริ่มงงๆว่าตัวละครตัวไหนเป็นตัวแทนของอะไร หรือประโยคนี้หมายความถึงอะไรในบริบทการเมืองไทย สรุปว่าดูแล้วไม่เข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่ามันทรงพลังมากๆสำหรับเราอยู่ดี บรรยายไม่ถูกเหมือนกันว่าอะไรคือความทรงพลังของละครเรื่องนี้ ชอบการจัดแสงในเรื่องนี้มาก มันทำให้นึกถึงโลกของฝันร้ายในหนังเรื่อง HEAVEN OF GLASS (1987, Nina Grosse, West Germany, A+30)

 

2.ที่พักใจ (ศิริธร ศิริวรรณ, A+20)

 

“ที่พักใจ” กับ “สายน้ำกับสายลม” ดูเหมือนมีความเป็นรูปธรรมสูงกว่า “เสียงสะท้อนจากความเงียบ” กับ “นี่ไม่ใช่บทเพลงรัก” เพราะ “ที่พักใจ” กับ “สายน้ำกับสายลม” เป็นเรื่องของผัวเมียละเหี่ยใจ ในขณะที่ “เสียงสะท้อนจากความเงียบ” กับ “นี่ไม่ใช่บทเพลงรัก” เป็นเรื่องของตัวละครสองคนที่เพิ่งมาเจอกัน และเราจะงงๆว่าตัวละครสองตัวนี้เป็นใครมาจากไหน และพวกเขามาเจอกัน “ที่ใด” กันแน่

 

จริงๆแล้วเราชอบ “ที่พักใจ” กับ “สายน้ำกับสายลม” ในระดับ A+20 เท่ากัน แต่มันมีบางประเด็นหรือบาง  moment ใน “ที่พักใจ” ที่มันโดนเราสุดๆ นั่นก็คือประเด็นที่ตัวละครพูดในทำนองที่ว่า คนแต่ละคนก็มีที่พักใจเป็นของตัวเอง และที่พักใจของนางเอกในเรื่องนี้ก็คือการนั่งในห้อง (จำไม่ได้ว่าห้องนั่งเล่นหรือเปล่า) แล้วมองจ้องเข้าไปในความมืดเฉยๆเป็นเวลานานๆ

 

จุดนี้มัน peak สุดขีดสำหรับเราน่ะ เราเข้าใจอารมณ์นี้ของตัวละครมากๆ ถ้าหากมันสร้างเป็นหนังแล้วมีฉากนางเอกนั่งนิ่งๆจ้องเข้าไปในความมืดสัก10 นาที แล้วกล้องจับภาพหน้านางเอกตลอด 10 นาทีนี้นะ มันต้องเป็นหนังคลาสสิคขึ้นหิ้งสำหรับเราแน่นอน

 

ประเด็นเรื่องที่พักใจทำให้เรานึกถึงหนังเรื่อง SHIRLEY VALENTINE (1989, Lewis Gilbert) ด้วย ที่นางเอกเป็นแม่บ้านที่คุยกับฝาผนังบ้านตัวเอง สำหรับนางเอกเรื่อง SHIRLEY VALENTINE ฝาผนังบ้านคงจะเป็นที่พักใจสำหรับเธอ

 

สำหรับตัวเรานั้น ที่พักใจของเราก็คือฝากล่องคุ้กกี้ลายหมีของบริษัท Royal Heritage เราสะสมกล่องคุ้กกี้ของบริษัทนี้มา 10 กว่ากล่องแล้ว เราชอบฝากล่องคุ้กกี้ของมันมากๆ เราจินตนาการว่า “สวรรค์” ในฝันของเรา มันคงมีสภาพคล้ายๆฝากล่องคุ้กกี้ของบริษัทนี้ เวลาที่เราทุกข์ใจ เราก็จะมองฝากล่องคุกกี้ของบริษัทนี้ แล้วเริ่มจินตนาการถึงชีวิตใน “สวรรค์” ของเราไปเรื่อยๆ

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10201155638596429&set=a.10200270702673584.2204589.1333811571&type=3&theater

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10201155652196769&set=a.10200270702673584.2204589.1333811571&type=3&theater

 

เพราะฉะนั้นประเด็นเรื่องคนแต่ละคนมี “ที่พักใจ” เป็นของตัวเอง ก็เลยกระแทกใจเรามากๆในเรื่องนี้ ถึงแม้ส่วนอื่นๆของเรื่องอาจจะไม่ได้ใกล้เคียงกับชีวิตเรามากนักก็ตาม

 

3.สายน้ำกับสายลม (สุกัญญา เพี้ยนศรี, A+20)

ชอบการแสดงในเรื่องนี้มากๆ

 

4.นี่ไม่ใช่บทเพลงรัก (เบญจ์ บุษราคัมวงศ์, A+15)

ชอบการจัดแสงในเรื่องนี้มากๆ