WHERE THE WILD THINGS ARE (2016, Sutthirat Supaparinya, video installation, 19min, A+30)

WHERE THE WILD THINGS ARE (2016, Sutthirat Supaparinya, video installation, 19min, A+30)

--อันนี้เป็น video installation ที่จัดแสดงที่ WTF Gallery ในนิทรรศการ NOVEL WITHOUT A NAME เราดูแล้วก็ขอยกให้นี่เป็นหนึ่งใน video installation ที่ชอบที่สุดในปีนี้เลย และคงเป็นวิดีโอที่ชอบที่สุดเท่าที่เคยดูมาของคุณ Sutthirat ด้วย ชอบมากกว่า MY GRANDPA’S ROUTE HAS BEEN FOREVER BLOCKED (2012, A+30)

คือตอนดูรอบแรกนี่เฉยๆมากน่ะ ชอบในระดับประมาณ A+ เท่านั้น มันเหมือนถ่ายภาพวิวทิวทัศน์ในนิวซีแลนด์อย่างสะเปะสะปะไปเรื่อยๆ และก็ไม่ได้อารมณ์เชิงกวีเหมือนหนังของ Teeranit Siangsanoh หรือหนังอย่าง SWEETHEART GARDEN (2009, Tanatchai Bandasak) ด้วย คือหนังของ Teeranit มันก็ถ่ายวิวทิวทัศน์ธรรมดาไปเรื่อยๆเหมือนกัน แต่มันมีอารมณ์เชิงกวีที่งดงามมาก

ส่วน WHERE THE WILD THINGS ARE นี่ตอนดูรอบแรกแล้วเรางงว่ามันจะสื่ออะไร เพราะมันเหมือนการถ่ายอะไรสะเปะสะปะไปเรื่อยๆ ซีนละประมาณ 15 วินาที ซีนนึงเป็นกิ่งไม้, อีกซีนเป็นหญ้า, อีกซีนเป็นทุ่งดอกไม้เทียม, อีกซีนเป็นแกะ, อีกซีนเป็นนก, อีกซีนเป็นเด็กๆในขบวนพาเหรด, อีกซีนเป็นธง, อีกซีนเป็นทะเล ส่วนซีนท้ายๆมีอนุสรณ์สถานสำหรับผู้เสียชีวิตในเหตุการณ์อะไรสักอย่าง

คือตอนดูรอบแรกนี่เฉยๆมาก แต่เริ่มเอะใจอะไรบางอย่างในช่วงท้ายๆของวิดีโอนี้ แล้วก็เลยนั่งดูรอบสองต่อ แล้วก็ตบเข่าฉาด แล้วก็ยกให้นี่เป็นหนึ่งใน video installation หรือหนังสั้นที่เราชอบมากที่สุดในปีนี้ในทันที เพราะพอเราดูรอบสอง เราเพิ่งสังเกตว่า จริงๆแล้วทุกฉากทุกซีนสั้นๆประมาณ 15 วินาทีในวิดีโอนี้ มันมีสิ่งหนึ่งที่ปรากฏอยู่ในทุกๆฉาก แต่เรามองข้ามมันไป เพราะเรามองไม่เห็นมันด้วยตาเปล่า แต่พอเราดูรอบสอง เราถึงค่อย “เห็น” มัน แล้วก็ร้องกรี๊ด

--แต่จริงๆแล้ว video installation นี้มีสองจอนะ แต่จอที่สองเสีย 555 เราก็เลยได้ดูแค่จอเดียว แต่แค่ได้ดูแค่จอเดียว เราก็ชอบสุดๆแล้ว

--ขอสารภาพว่า เราชอบจำ Sutthirat Supaparinya กับ Sudsiri Pui-ock สลับกัน