MARIA CALLAS PORTRAIT (1968, Werner Schroeter, West Germany, short,
A+30)
ดูหนังเรื่องนี้ได้ที่
เป็นหนังสั้นในกลุ่ม “สูงสุดคืนสู่สามัญ”
คือหนังทั้งเรื่องแทบไม่มีอะไรเลย เป็นการนำภาพนิ่งของมาเรีย คัลลัสมาเรียงต่อๆกัน
พร้อมกับใส่เพลงของเธอเข้ามา และมีการขึ้น text ในช่วงท้าย
แต่ดูแล้วก็รู้สึกว่ามันงดงามมากๆ
เสียดายหนังไม่มีซับไตเติล เราก็เลยต้องใช้ google translate text ในช่วงท้ายเอง
text ช่วงท้าย
“Die Callas schwebt in einem wallenden, gefältelten weiten Gewand
herein, ein Mensch, der dieser Welt schon entrückt ist. Sie
bewegt sich wie eine Marionette. Unnatürlich, gespenstisch ihre abgezirkelten
Bewegungen, wie vom Starrkrampf besessen, und doch in den sensiblen Zuckungen
der Finger, im wiegen des geschmeidigen Körpers menschliches Leid ahnen
lassend. “Se dolce suon” gleich in den allerersten Tönen bebt eine
abgrundtiefe, wissende Trauer, ohne daß die Stimme je zum wirkungs sicheren
Geschluchze Zuflucht nähme. Sie steigert sich dann in die Kadenzen des
Irreseins, in denen sie, entpersönlicht, mit der kuhlen Flöte wetteifein muß,
Steitet im Taumel mit reinstem legato durch die Skalen, krönt die szene des
Zusammenbruches mit einem hohen Es, das zugleich sängerisches Brillant stück
und erschüttern der Todesschrei ist.”
ผลจาก Google Translate
“The Callas will settle down in a flowing, pleated wide robe, a
person who is in the world already raptured. She moves like a puppet.
Unnatural, spooky their abgezirkelten movements, as possessed by tetanus, and
yet in the sensitive twitches of the fingers, in the weighing of the lithe body
human suffering foreshadowing. "Se dolce suon" equal in the very
first tones trembles an abysmal, knowing sadness, without the vote for each
would take to effect safe refuge sobbing. Then increases in the cadences of
insanity in which they depersonalized, with the cool flute must wetteifein,
Steitet in tumbling with pure legato through the scales, crowns the scene of
the collapse with a high time that both pieces and shake sängerisches Brillant
the death cry is.”
No comments:
Post a Comment