HIROSHIMA NOS AMOURS

 

เข้าใจว่ามีเพื่อนบางคนจะเดินทางไปดู HIROSHIMA MON AMOUR (1959, Alain Resnais, France, A+30) ที่ Alliance ในวันพุธที่ 19 เม.ย.นี้ เวลา 19.00 น. แต่ไม่เคยไป Alliance มาก่อน

 

เราก็เลยจะบอกว่า ปกติแล้วเราไป Alliance ด้วยรถไฟใต้ดินนะ แล้วลงสถานีลุมพินี (BL25) แล้วก็ออกทางทางออก 3 แล้วก็เดินไปตามถนนวิทยุ เดินไปราว 300 เมตรก็อาจจะเจอรถตุ๊กตุ๊กของ Alliance จอดรออยู่ตรงปากซอยที่มีการก่อสร้างอาคารอยู่ ก็บอกเขาว่าไป Alliance แล้วเราก็ขึ้นรถตุ๊กๆ ไปได้ฟรีเลย แต่หลายครั้งพอเราไปถึงตรงจุดจอดรถตุ๊ก ๆ รถมันก็มักจะแล่นออกไปพอดี 5555 แล้วเราก็ขี้เกียจรอ เพราะตอนนี้มันมีการก่อสร้างอาคารอยู่ แล้วรถบรรทุกก่อสร้างมันแล่นเข้า ๆ ออก ๆ ปวดหัวมาก เราก็เลยมักจะเดินไปเอง คือถ้าหากเดินเลยตรงซอยก่อสร้างมานิดนึง มันจะมีป้อมยามอยู่ แล้วก็จะมีทางเดินสำหรับคนเดินอยู่ตรงข้าง ๆ ป้อมยามนั้น เราก็จะเดินเข้าซอยนั้นไป เดินไปเรื่อย ๆ จนผ่านสถานทูตออสเตรเลีย แล้วก็เลี้ยวซ้าย แล้วก็จะเจอ Alliance จ้ะ (ตามลูกศรสีฟ้าในรูปนี้)

https://afthailande.org/en/contact-en/#/

 

 

เนื่องจาก HIROSHIMA MON AMOUR (1959, Alain Resnais, France, A+30) จะมาฉายที่ Alliance ในวันพุธที่ 19 เม.ย.นี้ เวลา 19.00 น

 

เราก็เลยถือโอกาสนี้ขอแนะนำบทความเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ที่เราชอบสุดขีดค่ะ นั่นก็คือบทความที่เป็นบันทึกการสนทนากันระหว่าง Jean-Luc Godard, Jacques Rivette, Eric Rohmer, Jacques Doniol-Valcroze, Pierre Kast และ Jean Domarchi ในนิตยสาร CAHIERS DU CINEMA ในเดือนก.ค. 1959 คืออ่านบทสนทนากันของ 6 คนนี้แล้วฉี่แทบราด คือ quote มาเป็นคำพูดคลาสสิคได้ไม่ต่ำกว่า 100 ประโยค คือผู้ชาย 6 คนนี้คุยกันเมื่อ 64 ปีที่แล้ว แต่การได้อ่านบทความนี้นอกจากจะทำให้เราเข้าใจหนังเรื่อง HIROSHIMA MON AMOUR และภาพยนตร์มากขึ้นแล้ว เราอาจจะ “มองโลก” เปลี่ยนไปด้วย คือเราอ่านแล้วรู้สึกสะเทือนใจกับ “ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับจักรวาล” ในระดับที่รุนแรงมาก ๆ

 

อ่านบทความนี้ได้ที่ (หน้า 59-70)
https://monoskop.org/images/2/20/Cahiers_du_Cinema_The_1950s_Neo-Realism_Hollywood_New_Wave.pdf

 

ดิฉันขอ quote บางคำพูดมาเก็บไว้นะคะ

 

1.Eric Rohmer: “To sum up, it is no longer a reproach to say that this film is literary” การบอกว่าหนังเรื่องนี้มีความเป็นวรรณกรรมไม่ถือเป็นคำด่าอีกต่อไป (เราเดาว่าก่อนหน้านั้นนักวิจารณ์ชอบด่าหนังบางเรื่องว่ามีความเป็นวรรณกรรม และไม่มีความเป็นภาพยนตร์ แต่ HIROSHIMA MON AMOUR แสดงให้เห็นว่า หนังที่มีความเป็นวรรณกรรมอยู่ในตัวเองก็เป็นหนังที่ดีมาก ๆ ได้เช่นกัน ซึ่งเราเข้าใจว่ากรณีคล้าย ๆ กันนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วกับหนังของ Sacha Guitry ที่ถูกนักวิจารณ์บางคนด่าว่า เป็นหนังที่มีความเป็นละครเวทีมาก ๆ แต่ Francois Truffaut และนักวิจารณ์บางคนกลับชื่นชอบหนังของ Sacha Guitry มาก ๆ ถ้าหากเราเข้าใจไม่ผิด แต่ถ้าหากเราเข้าใจผิด ก็ท้วงติงมาได้นะคะ)

 

2.Jean-Luc Godard: “seeing HIROSHIMA gave one the impression of watching a film that would have been quite inconceivable in terms of what one was already familiar with in the cinema.”

 

3.Jacques Rivette: “I think that for Resnais this reconstitution of the pieces operates on two level. First on the level of content, of dramatization. Then, I think even more importantly, on the level of the idea of cinema itself. I have the impression that for Alain Resnais the cinema consists in attempting to create a whole with fragments that are a priori dissimilar. For example, in one of Resnais’s films two concrete phenomena which have no logical or dramatic connection are linked solely because they are both filmed in tracking shots at the same speed.”

 

4.Eric Rohmer: “To sum up, Alain Resnais is a cubist. I mean that he is the first modern film-maker of the sound film. There were many modern filmmakers in silent films: Eisenstein, the Expressionists, and Dreyer too. But I think that sound films have perhaps been more classical than silents.”

 

5.Jean-Luc Godard: “HIROSHIMA is an indictment of all those who did not go to see the Sacha Guitry retrospective at the cinematheque.”

 

6.Jacques Doniol-Valcroze: “Emmanuelle Riva is a modern adult woman because she is not an adult woman. Quite the contrary, she is very childish, motivated solely by her impulses and not by her ideas. Antonioni was the first to show us this kind of woman.”

 

7.Jacques Rivette: “In the same way that Hiroshima had to be rebuilt after atomic destruction, Emmanuelle Riva in Hiroshima is going to try to reconstruct her reality. She can only achieve this through using the synthesis of the present and the past, what she herself has discovered at Hiroshima and what she has experienced in the past at Nevers.”

 

8.Godard: “I think Resnais has filmed the novel that the young French novelists are all trying to write, people like Butor, Robbe-Grillet, Bastide and of course Marguerite Duras. I can remember a radio programme where Regis Bastide was talking about WILD STRAWBERRIES and he suddenly realized that the cinema had managed to express what he thought belonged exclusively in the domain of literature.”

 

9.Pierre Kast: “There is no action, only a kind of double endeavour to understand what a love story can mean. First at the level of individuals, in a kind of long struggle between love and its own erosion through the passage of time. As if love, at the very instant it happens, were already threatened with being forgotten and destroyed. Then, also at the level of the connections between an individual experience and an objective historical and social situation. The love of these anonymous characters is not located on the desert island usually reserved for games of passion. It takes place in a specific context, which only accentuates and underlines the horror of contempnrary society. “

 

10.Jacques Rivette: “Since we are in the realm of aesthetics, as well as the reference to Faulkner I think it just as pertinent to mention a name that in my opinion has an indisputable connection with the narrative technique of Hiroshima: Stravinsky. The problems which Resnais sets himself in film are parallel to those that Stravinsky sets himself in music. For example, the definition of music given by Stravinsky - an alternating succession of exaltation and repose - seems to me to fit Alain Resnais's film perfectly…. And I get the impression that this is what Resnais is aiming at when he cuts together four tracking shots, then suddenly a static shot, two static shots and back to a tracking shot. Within the juxtaposition of static and tracking shots he tries to find what unites them. In other words he is seeking simultaneously an effect of opposition and an effect of profound unity.”

 

11.Jean Domarchi: “Essentially it is explained by the fact that for him society is characterized by a kind of anonymity. The wretchedness of the world derives from the fact of being struck down without knowing who is the aggressor. In NIGHT AND FOG the commentary points out that some guy born in Carpentras or Brest has no idea that he is going to end up in a concentration camp, that already his fate is sealed. What impresses Resnais is that the world presents itself like an anonymous and abstract force that strikes where it likes, anywhere, and whose will cannot be determined in advance. It is out of this conflict between individuals and a totally anonymous universe that is born a tragic vision of the world. That is the first stage of Resnais's thought. Then there comes a second stage which consists in channelling this first movement. Resnais has gone back to the romantic theme of the conflict between the individual and society, so dear to Goethe and his imitators, as it was to the nineteenth-century English novelists. But in their works it was the conflict between a man and palpable social forms that was clearly defined, while in Resnais there is none of that. The conflict is represented in a completely abstract way; it is between man and the universe.”

 

ชอบมาก ๆ ด้วยที่พวกเขาเปรียบเทียบหนังของ Alain Resnais กับภาพเขียนของ Georges Braque เราก็เลยเอาภาพของ Braque มาประกบด้วย 555