TING (2014, Kwin Bhichitkul, stage play, A+10)

TING ติ่ง (2014, Kwin Bhichitkul, stage play, A+10)

ชอบช่วงแรกๆของเรื่องมากเลยนะ คือมันเหมือนเป็นการผจญภัยเจออะไรเหี้ยๆห่าๆไปเรื่อยๆน่ะ ซึ่งมันสนุกมากๆสำหรับเรา และมันดูเหมือนเป็นอะไรที่ไร้ขอบเขตดีด้วย คือช่วงแรกๆของเรื่องนี้ เราดูแล้วจะนึกถึงความสนุกตอนอ่าน GULLIVER’S TRAVELS (1726, Jonathan Swift) หรือตอนดูหนังอย่าง FANDO AND LIS (1968, Alejandro Jodorowsky, A+30) น่ะ คือมันเป็นการเดินทางไปในโลกที่เซอร์เรียลสุดๆ เจอแต่อะไรที่เฮี้ยนๆ บ้าบอคอแตกไปเรื่อยๆ

แต่พอเข้าช่วงครึ่งหลังของเรื่อง ตั้งแต่เข้าหมู่บ้านใหม่เป็นต้นไป เราก็รู้สึกว่าละครมันพยายามจะสะท้อนประเด็นอะไรบางอย่างออกมา ซึ่งเราอาจจะไม่เห็นด้วยกับประเด็นนั้นสักเท่าไหร่ เราก็เลยรู้สึกว่าความสนุกมันหายไปเยอะมากสำหรับเรา คือความรู้สึกที่ “ไร้ขอบเขต” ในช่วงครึ่งแรกของเรื่องมันหายไปเลย มันกลายเป็นการเดินทางออกจาก “ดินแดนที่เซอร์เรียลสุดๆ” ในช่วงครึ่งแรกของเรื่อง เข้าสู่ “ดินแดนแห่งประเด็น หรือคติสอนใจ” แทน จินตนาการของเราที่ถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงในช่วงครึ่งแรกของเรื่องก็เลยหายไป

ชอบการใช้อุปกรณ์ของละครเรื่องนี้มากๆ ละครเรื่องนี้ใช้อุปกรณ์ได้อย่างสร้างสรรค์และคุ้มค่ามากๆ

คุณอรอนงค์ มีกุลที่เล่นเป็น “อุปสรรค” ในเรื่องนี้ เห็นแล้วนึกถึงพวกนักแสดงในหนังคัลท์ของญี่ปุ่นน่ะ คือหนังคัลท์ของญี่ปุ่นหลายๆเรื่องมันจะมีตัวละครที่ทำหน้าตายแบบนี้ 555