FAIR...FAIR (Chantana Tiprachart, A+15)

สิ่งที่ชอบหรือติดใจใน FAIR…FAIR (Chantana Tiprachart, A+15)

 

(เราดูรอบเดียว อาจจะเข้าใจอะไรผิดไปบ้างนะ เพราะเราแยกเพื่อนนางเอกไม่ถูก ดูแล้วจะงงๆว่าเพื่อนนางเอกมีกี่คน แล้วคนไหนเป็นคนไหนกันแน่)

 

1.ชอบ dilemma ในตอนจบ ว่าเราควรจะทำยังไงดี ถ้าเป็นตัวเราเองในตอนจบก็คงตัดสินใจยากเหมือนกัน ว่าจะแบ่งเงินกันยังไง

 

2.ดูแล้วแอบนึกถึงตัวเองตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆ ตอนนั้นมีคนสอนเราว่า เวลาเข้ามหาลัยไป ให้ทำตัวนิสัยดี เวลาเจอเพื่อนๆก็ให้บอกว่า “อุ๊ย อุ๊ย มีอะไรให้ฉันช่วยไหมจ๊ะ” แต่ในใจก็คิดว่า “ใครมันจะช่วยมึง”

 

ในหนังจะมีตัวละครตัวนึงที่ทำตัวคล้ายๆอย่างนี้ ฮ่าๆๆ คือเธอมาที่ห้องนางเอก ปากก็บอกว่าจะช่วย แต่จริงๆแล้วเธอไม่ได้ช่วยอะไรเลย

 

3. dilemma อีกอันนึงที่ชอบก็คือว่า เพื่อนเธอมี “เหตุผลสมควร” หรือไม่ในการไม่มาช่วยงาน คนนึงต้องทำงานช่วยพี่ (ถ้าเราเข้าใจไม่ผิด) อีกคนก็ประสบอุบัติเหตุที่แขน สองคนนี้ควรได้รับเงินส่วนแบ่งหรือไม่

 

4. สิ่งที่ชอบมากก็คือว่า เพื่อนนางเอก 2 คนที่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยนางเอกเลยนั้น ดูเหมือนจะ “ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย” ที่ปล่อยให้นางเอกลำบากอยู่คนเดียว และทั้งสองคนก็ไม่ได้ดูเหมือนเป็นคนเลวอะไรเลยด้วย เราว่าจุดนี้น่าสนใจดี คือหนังบางเรื่องอาจจะสร้างตัวละครคนเลวขึ้นมาเพื่อเอารัดเอาเปรียบนางเอกโดยตรงเลย แต่หนังเรื่องนี้ไม่ได้เลือกใช้วิธีง่ายๆอย่างนั้น เพื่อนนางเอก 2 คนดูเหมือนจะมีเหตุผลสมควรที่ช่วยนางเอกไม่ได้ แต่นางเอกก็ต้องลำบากเพราะพวกมึงอยู่ดีนั่นแหละ และพวกมึงก็ดูเหมือนไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยด้วยนะ (ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพค่ะ แต่ดิฉันรู้สึกว่าถ้าหากดิฉันเป็นนางเอก ดิฉันก็คงต้องใช้คำพูดแบบนี้แหละค่ะ)

 

5.เราว่าหนังเรื่องนี้เป็นขั้วตรงข้ามของหนังเรื่อง “เส้นผมบังใจ” ที่พูดถึงประเด็นเรื่องการเอารัดเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานเหมือนกัน แต่หนังสองเรื่องนี้เลือกใช้ mode ที่ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง “เส้นผมบังใจ” เลือกใช้ mode extreme melodrama และมันก็ทำออกมาได้สุดเดชจริงๆ ส่วน FAIR…FAIR เลือกใช้ mode สมจริง และก็ทำออกมาได้ดีมากๆในแนวทางของมันเองเช่นกัน

http://www.youtube.com/watch?v=1brzjQvRIPs