MY FAVORITE TEACHER

 

ขอโพสท์เรื่องราวในวันครูบ้าง 555

 

หนึ่งในคุณครูที่เราประทับใจมากๆ เป็นครูผู้หญิงชาวอเมริกันที่มาสอนภาษาอังกฤษที่บริษัทของเรา คือบริษัทที่เราเคยทำงานในช่วงปลายทศวรรษ 1990 เขาจ้างฝรั่งมาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษให้พนักงาน แล้วเราชอบคุณครูท่านนี้มากๆ เหมือนคุณครูคงเห็นว่าเรากับเพื่อนๆในคลาสเดียวกันนั้นจริงๆเก่งภาษาอังกฤษกันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นแทนที่คุณครูจะเสียเวลามาสอน grammar หรือบทสนทนา basic ที่พวกเรามีความรู้ดีกันอยู่แล้ว เธอเลยเอาบทความจิตวิทยาภาษาอังกฤษมาให้พวกเราอ่านและ discuss กันในชั้นเรียนแทน

 

แล้วเรารู้สึกว่าเราได้ประโยชน์สูงสุดจากบทความจิตวิทยาอะไรพวกนี้มากๆ โดยเฉพาะการ LEARNING TO SAY “NO” คือก่อนหน้านั้น เราเหมือน “ตกเป็นเหยื่อของตัวเอง” น่ะ คือพอใครมาขออะไรจากเรา หรือขอให้เราทำอะไร หลายครั้งเราก็ตอบ yes ไป ทั้งๆที่เราไม่เต็มใจ ซึ่งจริงๆฝ่ายนั้นเขาไม่ได้บังคับขู่เข็ญอะไรเรา เราตอบปฏิเสธไปก็ได้ แต่เราก็ไม่ได้ตอบปฏิเสธไป เพราะเรา “ต้องการควบคุมความคิดของเขา” เรา “ต้องการควบคุมให้เขารักเรา” เรา “ต้องการควบคุมให้เขามองว่าเราเป็นเพื่อนที่ดี” หรืออะไรทำนองนี้ ในบางครั้งการตอบ yes มันเกิดจากความต้องการของเราที่จะช่วยเหลือเขาจริงๆ แต่ในหลายๆครั้งการตอบ yes มันเกิดจากความเกรงใจอย่างโง่ๆ เหมือนเราตกเป็นเหยื่อของตัวเอง แต่ถ้าหากเราไม่ต้องการควบคุมความคิดของเขา เราก็จะสามารถตอบ NO ไปในทันทีตามที่ใจเราต้องการจริงๆได้ มึงจะคิดยังไงก็ช่างมึง กูไม่แคร์อีกต่อไป เพราะไม่มีใครบังคับให้กูแคร์มึง ฉันจะตอบ yes หรือ no ตามที่ใจฉันต้องการจริงๆเท่านั้น คุณจะคิดอย่างไรฉันก็ไม่แคร์และจะไม่พยายามควบคุมความคิดของคุณ

 

หลังจากนั้นเราก็เลยพูดว่า “ไม่” ได้อย่างมั่นใจและมีความสุขนับแต่นั้นเป็นต้นมา

 

ในวันครูนี้ ก็เลยนึกถึงคุณครูท่านนี้มากๆ มันเป็นคลาสเรียนภาษาอังกฤษที่เปลี่ยนชีวิตเราจริงๆ