RESIDE

RESIDE (2018, Wisit Sasanatieng, A+25)

สิงสู่

ชอบความ hysteria แบบ Andrzej Zulawski ชอบที่ตัวละครทุกคนดูเหมือนมีพลังเวทมนต์ของตัวเอง

คือเราเข้าไปดูหนังเรื่องนี้โดยไม่รู้เรื่องย่อมาก่อนน่ะ ดูจากโปสเตอร์แล้วก็นึกว่าคงเป็นเรื่องของตระกูลโบราณอะไรสักอย่างในบ้านผีสิง แบบตัวละครพ่อแม่ลูกพี่ชายน้องสาวอะไรทำนองนี้ ซึ่งในหนังแบบนี้ ตัวละครมักจะเป็น “คนธรรมดา” ที่เจอผีปีศาจ

แต่พอเข้าไปดูแล้วก็พบว่า มันเป็นเรื่องของสำนักจิตต์อสงไขย และตัวละครก็ไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน แต่เป็นเหมือนเจ้าแม่กับลูกศิษย์ในสำนัก เพราะฉะนั้นตัวละครทุกคนก็เลยดูเหมือนจะมีอิทธิฤทธิ์ ใช้พลังปราบผีกันได้ทุกคน ซึ่งอะไรแบบนี้จะเข้าทางเรามากกว่าตัวละคร “คนธรรมดา” เจอปีศาจ

ชอบหนังเรื่องนี้มากกว่า “รุ่นพี่” หลายเท่า เหมือนรุ่นพี่มันมี wavelength บางอย่างที่เราจูนไม่ติดกับมันเลย แต่เราก็อาจจะไม่ได้ชอบหนังเรื่องนี้แบบสุดๆนะ เหมือนเราไม่ค่อยชอบความเร้าอารมณ์ หรือการเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีการต่างๆในหนังของ Wisit น่ะ

รู้สึกด้วยว่า พลอย ศรนรินทร์ เล่นเรื่องหนังเรื่องนี้ได้ “ไม่เป็นมนุษย์” มากที่สุดเท่าที่เคยดูมา เราว่าการแสดงของพลอยใน “ผีโทรศัพท์” ยังดูเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อชีวิตจริงๆมากกว่านี้หลายเท่า

แต่อันนี้ไม่ใช่ความผิดของพลอยนะ เราว่ามันเป็นสไตล์การกำกับเฉพาะตัวของ Wisit น่ะ ซึ่งจะไม่ค่อยเน้นความเป็นมนุษย์ของตัวละครอยู่แล้ว แต่เน้น style อะไรบางอย่างมากกว่า ซึ่งพอมันเป็นหนังสไตล์ไปเลยอย่าง TEARS OF THE BLACK TIGER ที่เน้นให้ตัวละครโพสท่าแบบหนังยุคเก่า มันก็จะเข้ากันกับหนังได้ดี แต่ในหนังที่เน้น style แบบนี้ เราก็จะไม่รู้สึกผูกพันกับอารมณ์ความรู้สึกเลือดเนื้อจิตวิญญาณของตัวละครเท่าไหร่นัก

จุดอ่อนจุดนี้ในหนังของ Wisit ก็ดูเหมือนจะไม่ได้มีปัญหามากนักใน “สิงสู่” เช่นกัน เพราะสิงสู่มันมีความ hysteria, ความ cult และอาจจะมีประเด็นการเมืองมาเป็นจุดแข็งที่ช่วยทดแทนจุดอ่อนได้