YOHJI YAMAMOTO DRESSMAKER (2015, Ngo The Chau, documentary, A+30) AND OTHER FILMS

YOHJI YAMAMOTO DRESSMAKER (2015, Ngo The Chau, documentary, A+30)

 ดูที่ Bangkok Screening Room เราชอบคำพูดของโยจิในหนังเรื่องนี้มากๆ รู้สึกว่ามีคำพูดที่น่า quote มาใช้ประมาณ 100 ประโยคในหนังเรื่องนี้ คือถึงแม้หนังเรื่องนี้จะใข้ชื่อเรื่องว่า dressmaker สิ่งที่เราชอบสุดๆในหนังเรื้องนี้ก็คือโยจิในฐานะ human being และ philosopher of life

ชอบเรื่องราวความพยายามฆ่าตัวตายของเขามากๆ คือเขาเล่าว่า มีวันนึงที่เขารู้สึกมีความสุขมากๆ เขาก็เลยพยายามฆ่าตัวตายในวันนั้น ด้วยการกินยานอนหลับ แต่โชคดีที่เขารอดชีวิตมาได้

เขาเล่าอีกด้วยว่า ตอนเด็กๆมีกะหรี่สาวคนนึงใส่ส้นสูงมาใช้ตู้โทรศัพท์ที่หน้าบ้านเขาเป็นประจำ เขาฝังใจกับน่องอันปูดโปนของกะหรี่สาวคนนี้มาก จนเกิดเป็น trauma และเขาก็เลยเกลียดรองเท้าส้นสูงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

TROUBLE IN PARADISE (2017, Taiki Sakpisit, video installation)

--นึกว่าสามารถปะทะกับ RUHR (2009, James Benning) ได้ ในแง่ของการจับจ้องมองบางสิ่งอย่างแน่วนิ่งและเนิ่นนานเหมือนกัน

--รู้สึกว่าวิดีโอนี้แตกต่างจากผลงานช่วงหลังๆของไทกิในแง่ที่ว่า มัน “เงียบ” น่ะ เพราะหนังยุคหลังๆของไทกิมีจุดเด่นอย่างนึงที่ “เสียง” ที่รุนแรงมาก

--ไม่แน่ใจว่า หนังยุคหลังๆของไทกิ อย่างเช่น A RIPE VOLCANO, THREE KINGS, TIME OF THE LAST PERSECUTION, THE AGE OF ANXIETY จนมาถึงเรื่องนี้ จริงๆแล้วพูดถึงสิ่งที่เกี่ยวข้องกันหรือเปล่า 555

JOLLY LLB 2 (2017, Subhash Kapoor, India, 140min, A+30)

 เป็นหนังอินเดียเรื่องที่สามที่อาจติดอันดับประจำปีนี้ ต่อจาก DANGAL และ THITHI รู้สึกว่าในขณะที่หนังญี่ปุ่นยุคนี้เชี่ยวชาญมากๆในการทำหนังเกี่ยวกับผู้ป่วยโรคมะเร็ง ผู้กำกับหนังเมนสตรีมอินเดียยุคนี้ก็เชี่ยวชาญมากในการทำหนัง courtroom drama ส่วนฮ่องกงก็ถนัดหนังบู๊ตำรวจ เหมือนกับว่าแต่ละประเทศจะมีจุดแข็งต่างกันไป

ERWIN WURM THE ARTIST WHO SWALLOWED THE WORLD (2012, Laurin Merz, documentary, 53min, A+15)

ชอบที่ Erwin เล่าว่า ตอนแรกเขาไม่เชื่อเรื่องพลังจากความเจ็บปวดของชีวิต จนกระทั่งเขาเจอมรสุมชีวิตอย่างรุนแรงมากในปีนึง และสูญเสียคนหลายคนในชีวิตไป และหลังจากนั้นเขาก็พบว่างานของเขามันยกระดับขึ้นไปจากเดิมเป็นอย่างมาก

TELL (2007-2008, Erwin Wurm , video installation , 7min, A+30)

I LOVE MY TIME, I DON'T LIKE MY TIME (2003, Erwin Wurm, video installation, 9 min, A+30)

WITTGENSTEIN'S ALPHABET OF SPACE CURVATURE: INSTRUCTIONS FOR ELIMINATING (2005, Erwin Wurm, video installation, A+20)

AM I A HOUSE? (2005, Erwin Wurm, video installation, 9min, A+30)

FABIO GETTING DRESS (1992, Erwin Wurm, video installation, 27min, A+30)

ดูแล้วนึกถึงหนังเรื่อง GROWING (1999, Stefan Pente) กับละครเวทีเรื่อง ไอ้แอ๊ด (2006, Pichet Klunchun) ที่มีตัวละครสวมใส่เสื้อหลายสิบตัวทับกันไปเรื่อยๆเหมือนกัน ถ้าจำไม่ผิด