A QUIET PLACE (2018, Joseph Krasinski, A+30)
ชอบมาก สนุกมาก ลุ้นมาก ชอบฉากเปิดอย่างรุนแรงมาก ชอบที่หนังเหมือนกับ
“การเล่นเกมที่มีกฎกติกาอะไรบางอย่าง” (โดยกฎในที่นี้คือการห้ามทำเสียงดัง) แต่ถ้าถามว่ามีอะไรที่ไม่เข้าทางเราบ้างในหนังเรื่องนี้
ก็คงเป็นกลุ่มตัวละครหลักมั้ง เพราะเราจะแอบเบื่อๆ “ครอบครัวที่รักกันในวันสิ้นโลก”
แบบในหนังเรื่องนี้หรือคู่พ่อกับลูกสาวใน TRAIN TO BUSAN (2016, Yeon Sang-ho) น่ะ
คือถ้าเราสร้างหนังเรื่องนี้
ก็คงเปิดเรื่องด้วยการให้ครอบครัวกลุ่มนี้เดินทางมาเจอกับผู้รอดชีวิตกลุ่มอื่นๆโดยบังเอิญ
เป็น “เกย์สามคนผัวเมียที่รักกัน” จากหนังเรื่อง TRIAMO (2017, athompong Praesomboon)
อะไรทำนองนี้ 555
และหนังจะวนเวียนอยู่กับ “การสรรหาหลากหลายวิธีในการเย็ดกันโดยไม่ก่อให้เกิดเสียง”
ของเกย์สามคนนี้ และแน่นอนว่า ถ้าเป็นในหนังของเรา ตัวละครครอบครัวพ่อแม่ลูกกลุ่มนี้จะทยอยถูกฆ่าตายไปทีละคน
ทีละคน ส่วนตัวละครกลุ่มเกย์จะรอดชีวิตในตอนจบ 555
หนังเรื่องนี้ช่วยตอบคำถามบางอย่างที่คาใจเราจากหนังเรื่อง THE DRESSMAKER (2015, Jocelyn
Moorhouse) ด้วย เพราะใน THE DRESSMAKER มันมีตัวละครที่ตายโดยที่เราไม่เข้าใจว่ามันตายได้อย่างไร
แต่พอมาดู A QUIET PLACE ก็เลยเข้าใจ 555
No comments:
Post a Comment