AN OLD UNKNOWN WOMAN I HAVE MET A HUNDRED TIMES IN MY LIFE

 

พออ่านที่คุณ Faris เขียนเกี่ยวกับเรื่อง “ห้างคนแก่” มันก็เลยไปสะกิดความทรงจำบางอย่างของเราที่เราลืมไปแล้ว ซึ่งพอมานึกย้อนดูอีกที มันก็ประหลาดเหมือนกัน

 

คือเรากับกลุ่มเพื่อน ๆ มัธยมที่สนิทกัน มักจะนัดพบปะเพื่อคุยกันที่ food court ของห้างมาบุญครองตั้งแต่ปี 1988 เป็นต้นมา เพราะใน food court มันเป็นสถานที่ที่พวกเราสามารถนั่งคุยกันได้นานติดต่อกันหลายชั่วโมงโดยไม่มีใครมาไล่ นั่งคุยกันได้ตั้งแต่ 16.00-21.00 น.น่ะ หรือคุยกันได้นาน 5 ชั่วโมงเลย โดยไม่ต้องจ่ายเงินซื้ออาหารแพง ๆ ด้วย แค่ซื้ออาหารข้าวแกงหรืออาหารอะไรถูก ๆ มากิน แล้วถ้าหากใครรู้สึกหิวน้ำหิวขนมหลังจากคุยกันไปนานหลายชั่วโมง คนนั้นก็สามารถก็เดินไปซื้อน้ำซื้อขนมแล้วกลับมานั่งเมาธ์มอยกันต่อได้

 

แต่พอพวกเราเรียนจบชั้นมัธยม แล้วกระจายตัวกันไปเรียนกันคนละมหาลัย พวกเราก็เลยเปลี่ยนสถานที่นัดพบปะกันไปเรื่อย ๆ คือบางสัปดาห์ก็นัดเมาธ์มอยกันที่ food court ห้างมาบุญครอง, บางสัปดาห์ก็นัดเมาธ์มอยกันที่ food court ของเดอะมอลล์งามวงศ์วาน และบางสัปดาห์ก็นัดเมาธ์มอยกันที่ food court ของเซ็นทรัลลาดพร้าว คือในช่วงทศวรรษ 1990 มันมี food court อยู่ที่ชั้น 3 ของห้างเซ็นทรัลลาดพร้าวน่ะ แต่ปัจจุบันนี้พื้นที่ตรงนั้นมันกลายเป็นร้านอาหารต่าง ๆ ไปแล้ว

 

สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือว่า หลาย ๆ ครั้งพวกเรามักจะเจอ “หญิงชราใส่หมวกไหมพรม” คนเดียวกันตาม food court ต่าง ๆ น่ะ เป็นหญิงชราคนไทยตัวเล็ก ๆ ที่ใส่หมวกไหมพรม เธอมากินอาหารคนเดียวนะ ไม่ได้มีกลุ่มเพื่อนฝูงมาด้วย

 

คือตอนแรกพวกเรามักจะเจอเธอที่ food court ของห้างมาบุญครอง ซึ่งพวกเราก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ เพราะพวกเรามักจะสิงสถิตกันอยู่ที่ food court ของห้างมาบุญครอง และพวกเราก็คิดว่า หญิงชราคนนี้ก็คงจะทำแบบเดียวกับพวกเรา พวกเราคิดว่าหญิงชราคนนี้คงมีบ้านอยู่แถวนี้หรืออะไรทำนองนี้ หญิงชราคนนี้ก็เลยมาสิงสถิตอยู่ food court ของห้างมาบุญครองเหมือนกับพวกเรา

 

แต่พอพวกเราย้ายไปนัดเจอกันที่ food court ของเดอะมอลล์ งามวงศ์วาน พวกเราก็เจอหญิงชราคนเดิมน่ะ ใส่หมวกไหมพรมเหมือนเดิม เดินย่องแย่งย่องแย่งเหมือนเดิม พวกเราก็เลยงงมาก ว่าทำไมถึงยังเจอหญิงชราคนนี้อีก ทำไมหญิงชราคนนี้ถึงออกตระเวนทัวร์ตาม food court ในห้างสรรพสินค้าต่าง ๆ ในกรุงเทพเหมือนพวกเรา

 

แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดมากหรืออะไรนะ เพียงแต่สงสัยว่าทำไมมัน “บังเอิญ” จังเลย ขนาดพวกเราย้ายจากมาบุญครองมาเดอะมอลล์ งามวงศ์วานแล้ว ก็ยังเจอหญิงชราคนเดิมอีก

 

พวกเรายังคงเจอหญิงชราคนนี้เป็นประจำใน food court ของห้างมาบุญครองในช่วงปลายทศวรรษ 1990 แต่พอเข้าสู่ช่วงทศวรรษ 2000 พวกเราก็ไม่ได้นัดเจอกันอีก มีแต่เราที่ไปกินข้าวตามลำพังใน food court ของห้างมาบุญครองเป็นครั้งคราว เพราะเราพักอยู่แถวราชเทวี แต่เราก็ไม่ได้เห็นหญิงชราตัวเล็กใส่หมวกไหมพรมคนนี้อีก

 

เราก็เลยลืมเรื่องของหญิงชราคนนี้ไปเลย เพราะเหมือนเราไม่ได้เห็นเธอมานาน 25 ปีแล้ว และดูจากอายุของเธอ เราว่าเธอน่าจะอายุราว 70-80 ปีแล้วในช่วงปลายทศวรรษ 1990 เราก็เลยคิดว่าสังขารของเธอคงไม่เอื้ออำนวยให้เธอมาสิงสถิตในห้างตามลำพังได้อีก

 

พอเราได้อ่านสิ่งที่คุณ Faris เขียน มันก็เลยไปสะกิดความทรงจำของเราที่มีต่อ “หญิงชราที่เราไม่รู้จัก” คนนี้ขึ้นมา เหมือนเราเคยเจอเธอมาแล้วประมาณ 100 ครั้งในชีวืตนี้ เห็นเธอเดินกะย่องกะแย่งอยู่คนเดียวใน food court ห้างมาบุญครองและเดอะมอลล์ งามวงศ์วานในทศวรรษ 1990 (และอาจจะเคยเห็นเธอใน food court ของห้างเซ็นทรัล ลาดพร้าวและห้างนิวเวิลด์ด้วย แต่เราไม่แน่ใจว่าเราจำถูกหรือเปล่า) แต่เราก็ไม่เคยรู้เลยจนบัดนี้ว่าเธอคือใคร และทำไมพวกเราถึง “บังเอิญ” เจอเธอบ่อย ๆ ตาม food court ของห้างต่าง ๆ ในกรุงเทพ

 

ไม่รู้มีเพื่อนคนไหนในนี้เคยเห็นหญิงชราคนนี้เหมือนกับเราหรือเปล่า หญิงชราใส่หมวกไหมพรมที่มักมากินอาหารตามลำพังใน food court ของมาบุญครองในทศวรรษ 1990