PSYCHO METROSEXUAL

http://riverdale-dreams.blogspot.com/2006/07/blog-post_18.html

พูดถึง AMERICAN PSYCHO (2000, MARY HARRON, A-) แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า รู้สึกขำขันกิจกรรมการแต่งหน้าของพระเอกเป็นอย่างมาก ซึ่งตรงข้ามกับดิฉันอย่างสิ้นเชิง เพราะดิฉันไม่ทำอะไรเลยนอกจากใช้น้ำเปล่าล้างหน้าเท่านั้น เป็นอันเสร็จ ไม่มีการทำอะไรกับมันอีกทั้งสิ้น (ยกเว้นแต่ตอนผิวแห้งกร้านลอกเป็นขุยๆ ถึงค่อยยอมแตะครีมนิดหน่อยค่ะ)


--ได้เข้าไปอ่านที่คุณเจ้าชายน้อยเขียนไว้แล้วค่ะ เขียนได้ดีมากๆเลย อ่านแล้วทำให้นึกถึงหนังหลายๆเรื่อง อย่างเช่น ODETE (2005, JOAO PEDRO RODRIGUES, A+) และ MAN IS A WOMAN (1998, JEAN-JACQUES ZILBERMANN, B-) ที่ตัวละครในเรื่องมีสถานภาพทางเพศที่แปลกๆ

สำหรับตอนจบของ METROSEXUAL นั้น ดิฉันชอบมากค่ะ แต่อาจจะไม่มากสุดขีด

ส่วนเรื่อง “มายาคติ” นั้น ดิฉันไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้เลยค่ะ ก็เลยไม่มีความเห็น แต่คิดว่าดิฉันเองก็คงเป็นคนที่หลงอยู่ในมายาคติอย่างรุนแรงเหมือนกัน (การเชื่อว่า “ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์” ถือว่าเป็นมายาคติหรือเปล่านะ)

พอพูดถึงตอนจบของหนังแล้ว ก็เลยทำให้นึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าหากตัวละครในหนังเรื่องไหน ตัดสินใจ “เข้าทาง” ดิฉันในตอนจบ ดิฉันก็จะชอบตอนจบของหนังเรื่องนั้น แต่ถ้าหากตัวละครตัวไหนตัดสินใจ “ไม่เข้าทาง” ดิฉันในตอนจบ ดิฉันก็จะไม่ชอบตอนจบของหนังเรื่องนั้น ถึงแม้ว่าตัวละครตัวนั้นได้ตัดสินใจในสิ่งที่ถูกต้องหรือเหมาะสมที่สุดสำหรับตัวเองแล้วก็ตาม ยกตัวอย่างเช่นเรื่อง SOMETHING’S GOTTA GIVE (2003, NANCY MEYERS, B-) ที่ไดแอน คีตัน เลือกที่จะอยู่กับแจ็ค นิโคลสัน แทนที่จะเลือกอยู่กับคีนู รีฟส์ในตอนจบ ซึ่งดิฉันขอยอมรับว่าไม่ชอบตอนจบของหนังเรื่องนี้อย่างมากๆ เพราะดิฉันเชียร์ให้ไดแอน คีตันรักกับคีนู รีฟส์ในตอนจบ แต่ถ้าให้พูดกันตามความเป็นจริงแล้ว การที่ดิฉันไม่ชอบตอนจบของหนัง และพลอยทำให้ไม่ชอบตัวหนังไปด้วยนั้น เกิดจากอคติอย่างล้วนๆ และไม่ได้ตั้งอยู่บนหลักเหตุผลแต่อย่างใดทั้งสิ้น เพราะในความเป็นจริงนั้น ตัวละครของไดแอน คีตันย่อมต้องตระหนักดีแล้วว่า อะไรคือทางเลือกที่จะนำความสุขมาให้เธอได้มากที่สุด ดิฉันไม่ใช่ตัวละครตัวนั้น ดิฉันย่อมไม่มีสิทธิที่จะไปตัดสินว่า “แกเลือกผิดนะยะ” “ฉันขอรับประกันว่าถ้าแกเลือกคีนู รีฟส์ ชีวิตแกในอนาคตข้างหน้าย่อมต้องมีความสุขกว่าเลือกแจ็ค นิโคลสันอย่างแน่นอน” ตัวละครของไดแอน คีตันย่อมต้องรู้ดีที่สุดว่าอะไรคือสิ่งที่จะนำความสุขมาให้ตัวเองได้มากที่สุด ตัวละครของไดแอน คีตันย่อมต้องรู้ดีที่สุดว่าเธอรักแจ็ค นิโคลสัน “มากขนาดไหน” และเธอรักคีนู รีฟส์มากขนาดไหน การที่ดิฉันไม่ชอบตอนจบของ SOMETHING’S GOTTA GIVE จึงไม่ใช่เป็นเพราะว่าไดแอน คีตันเลือกผิด เธอได้เลือกทางเดินชีวิตที่จะนำความสุขมาให้เธอได้มากที่สุดแล้ว เพียงแต่ว่าทางที่เธอเลือกเดินเป็นการตอกย้ำให้เห็นว่าตัวละครตัวนั้น “แตกต่าง” จากดิฉันมากขนาดไหนเท่านั้นเอง ซึ่งการที่ตัวละครตัวนั้นแตกต่างจากดิฉันอย่างมากๆ ก็ไม่ใช่ “ความผิด” ของตัวละครตัวนั้นเช่นกัน แต่ย่อมต้องส่งผลต่อความรู้สึกชอบที่ดิฉันมีต่อตัวละครตัวนั้นอย่างแน่นอน

สำหรับตัวละครในหนังเรื่อง METROSEXUAL นั้น ก็เข้าข่ายตัวละครที่ “แตกต่าง” จากดิฉันอย่างรุนแรงจนดิฉันไม่สามารถให้ความเห็นได้อย่างเป็นธรรมว่าเขาตัดสินใจถูกหรือผิดเช่นกันค่ะ ดิฉันไม่สามารถคาดเดาได้เลยแม้แต่น้อยว่า ถ้าหากเขาเลือกเส้นทาง A แทนที่จะเลือกเส้นทาง B หรือเส้นทาง C เส้นทางไหนกันที่จะทำให้เขามีความสุขมากที่สุดในอนาคต และสร้างความทุกข์ให้ผู้อื่นได้น้อยที่สุดในอนาคต ดิฉันแตกต่างจากตัวละครอย่างรุนแรงมากจนไม่สามารถบอกอะไรในจุดนี้ได้

คุณ ZMEN แห่ง G BOARD เสนอตอนจบของ METROSEXUALอีกแบบหนึ่งเอาไว้ด้วยค่ะ คิดว่าเป็นตอนจบที่น่าสนใจมากเลย และก็รู้สึกว่ามีหลายคนที่ ดิฉันเคยเจอในชีวิตจริงที่เลือกที่จะหาทางออกให้ชีวิตตัวเองแบบนั้นด้วย

อ่านตอนจบในแบบของคุณ ZMEN ได้ที่นี่ค่ะ
http://xq28.net/s/viewtopic.php?t=12137&start=25