MEMORIES OF KASETSART

 

เหมือนลมหนาวอันแสนสุขกำลังจะจากเราไปแล้ว เราก็เลยขอบันทึกความทรงจำของตัวเองไว้หน่อยว่า พอเราเจอลมหนาวในช่วงนี้ โดยเฉพาะในช่วงบ่ายที่มีแสงแดดอ่อน ๆ มันก็เลยทำให้เราย้อนรำลึกนึกไปถึงหนึ่งในช่วงเวลาที่เรามีความสุขมากที่สุดในชีวิต นั่นก็คือในช่วงราว ๆ ปี 1992-1994 ที่เรามักจะเดินทางไปพบปะกับเพื่อนสนิทที่มหาลัยเกษตรศาสตร์ราวสัปดาห์ละครั้ง คือในตอนมัธยมนั้นเรามีเพื่อนสนิทอยู่ราว ๆ 6 คน แต่พอจบมัธยม บางคนก็ไปเรียนที่จุฬา บางคนก็ไปเรียนที่มศว และบางคนก็ไปเรียนที่ม.เกษตร เรากับกลุ่มเพื่อน ๆ ของเราก็เลยมักจะนัดแนะกันไปเจอที่ม.เกษตรประมาณสัปดาห์ละครั้ง หรือในบางเทอมก็จะเจอกันที่มศวสัปดาห์ละครั้ง

 

ถึงเวลามันจะผ่านมานาน 30 ปีแล้ว เราก็ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ ตอนช่วงฤดูหนาวที่อากาศยังหนาวอยู่ แล้วเราก็เดินทางไปหาเพื่อนที่ม.เกษตร โดยเราจะนั่งรถเมล์สาย 29 จากจุฬา ไปลงที่ม.เกษตรแล้วเดินเข้าทางถนนวิภาวดี แล้วเราจำได้ว่า “บรรยากาศ” มันดีงามสุด ๆ ๆ ๆ มาก ๆ สำหรับเรา เหมือนตอนเราเดินเข้าม.เกษตรจากทางถนนวิภาวดีแล้วบรรยากาศมันจะโปร่งโล่งสบายมาก ๆ โดยเฉพาะในช่วงฤดูหนาวที่มีลมพัด และมีแสงแดดอ่อน ๆ ทำไมเราถึงยังจำความรู้สึกที่มีต่อสายลม, อุณหภูมิ, บรรยากาศ และความสุขใจในตอนนั้นได้อย่างไม่รู้ลืมนะ ถึงแม้เวลามันจะผ่านมานาน 30 ปีแล้ว

 

ในยุคนั้นเรายังไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มือถือ และไม่มีแม้แต่เงินซื้อกล้องถ่ายรูป เราก็เลยไม่เคยได้ถ่ายรูปตัวเองตอนอยู่กับเพื่อน ๆ ที่ม.เกษตรเลย เพราะฉะนั้นเวลาเรารำลึกความหลังถึงความสุขช่วงนั้น เราก็เลยไม่สามารถ “เปิดดูภาพถ่ายเก่า ๆ” ได้ เพราะมันไม่เคยถูกบันทึกไว้เป็นภาพถ่าย เราทำได้ก็แค่ keep replaying these fond memories in my head

 

แล้วพอช่วงนี้ พอเราเจออากาศหนาว, เจอสายลมแรง ๆ, เจอแดดอ่อน ๆ ในฤดูหนาวอีกครั้ง มันก็เลยทำให้ความทรงจำช่วงนั้นถูกกระตุ้นขึ้นมา ทำให้เราได้ walk down these memory lanes อันเปี่ยมสุขอีกครั้ง ช่วงเวลาเมื่อ 30 ปีก่อนที่ไม่มีทางหวนคืนมาแล้ว