SILENCE…WE’RE ROLLING (2001, Youssef Chahine, Egypt)

 

ONCE UPON A TIME IN BANGKOK, THERE USED TO BE CINEPHILIC HEAVENS CALLED “INTERNATIONAL FILM FESTIVALS”. (รำลึกถึงหนังที่ชอบสุด ๆ ที่เคยดูในเทศกาลภาพยนตร์ของพี่วิคเตอร์ เกรียงศักดิ์ ศิลากอง)

 

6.SILENCE…WE’RE ROLLING (2001, Youssef Chahine, Egypt)

 

เราได้ดูหนังเรื่องนี้ในเทศกาลภาพยนตร์ Bangkok International Film Festival ในปี 2003 ที่พี่วิคเตอร์เป็น programmer ถือเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เราได้ดูหนังของ Youssef Chahine ปรมาจารย์ด้านภาพยนตร์จากอียิปต์ เปิดหูเปิดตาเป็นอย่างยิ่ง

 

จำได้ว่าตั้งตัวไม่ทัน จูนแทบไม่ติด มันไม่ใช่หนังที่เรา “ชอบทันที” ในขณะที่ดูหรือดูจบปุ๊บแล้วชอบปั๊บ เพราะหนังของ Chahine นี่เป็น wavelength ที่ประหลาดมาก ๆ เราแทบไม่เคยเจอมาก่อนเลย คือตอนนั้นเราชินแล้วกับหนังบันเทิงของฮอลลีวู้ด, หนังทดลอง และหนัง contemplative films หรือหนังช้า ๆ แบบหนังของ Marguerite Duras + Chantal Akerman แต่หนังของ Chahine นี่เป็นอะไรที่เราไม่เคยคุ้นมาก่อน อาจจะเป็นเพราะยุคนั้นเราแทบไม่เคยดูหนัง Bollywood มาก่อนด้วยมั้ง

 

คือหนังมัน energetic มากๆ เอะอะมะเทิ่งต๊ะติ๊งโหน่งมาก ทำไมบางฉากมันเร็วปรื๋อแบบนั้น อะไรกันเนี่ย วุ่นวายไปหมด เกิดอะไรขึ้นคะ เพราะฉะนั้นตอนดูเราก็เลยเหมือนจูนไม่ติด แต่พอดูจบแล้วเวลาผ่านไปสักระยะนึง เราก็ต้องขอบคุณประสบการณ์ของ wavelength ใหม่ๆ แบบนี้ เพราะประสบการณ์แบบนี้นี่แหละที่เหมือนช่วยขยายผัสสะด้านภาพยนตร์ของเราให้กว้างยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

 

อยากให้มีคนจัด retrospective ของ Youssef Chahine อย่างสุด ๆ เพราะเขากำกับหนังไปแล้ว 45 เรื่อง แต่เราเคยดูไปแค่ 3 เรื่อง ซึ่งก็คือ SILENCE…WE’RE ROLLING, หนังสั้น SEPTEMBER 11: EGYPT (2002) และ ALEXANDRIA…NEW YORK (2004)

 

ชอบสิ่งที่พี่สนธยา ทรัพย์เย็นเขียนถึง Youssef Chahine อย่างสุด ๆ เห็นด้วยมาก ๆ ว่า Chahine เหมือนอยู่ตรงกลางระหว่าง Pedro Almodovar กับ Rainer Werner Fassbinder โดยเฉพาะ SILENCE…WE’RE ROLLING นี่เหมาะฉายควบกับ THE FLOWER OF MY SECRET (1995, Pedro Almodovar) มาก ๆ เพราะทั้งสองเรื่องนำเสนอรักวุ่น ๆ ของหญิงวัยกลางคนเหมือนกัน

https://www.facebook.com/filmvirusprogram/photos/a.354671201557571/1508795909478422/

 

เราว่าจุดเด่นอย่างนึงของ SILENCE…WE’RE ROLLING ก็คือว่ามันเป็น “เมโลดราม่า” แต่มันออกมา “ดี” น่ะ คือปกติแล้วเวลาพูดถึง “เมโลดราม่า” เรามักจะคิดว่ามันต้อง “ต่ำ” หรือ “น้ำเน่า” อะไรแบบนี้ แต่จริง ๆ แล้วหนังที่มีส่วนผสมของความเป็น “เมโลดราม่า” อยู่ด้วย ก็อาจจะออกมาดีมาก ๆ ก็ได้ อย่างเช่น

 

1.หนังของ Youssef Chahine

2.หนังของ Douglas Sirk

3.หนังของชนะ คราประยูร

4.7TH HEAVEN (1927, Frank Borzage)

5.ROCCO AND HIS BROTHERS (1960, Luchino Visconti, Italy)

6.INSIANG (1976, Lino Brocka, Philippines)

7.NAUFRAGIO (1978, Jaime Humberto Hermosillo, Mexico)

8.DRUGSTORE ROMANCE (1979, Paul Vecchiali, France)

9.หนามยอกอก (1979, กรสวัสดิ์)

10.A MARRIED WOMAN (1982, Alberto Bojórquez, Mexico)

11.น้ำเซาะทราย (1986, ชาลี อินทรวิจิตร)

12.MELO (1986, Alain Resnais, France)

13.นางนวล THE SEAGULL (1987, ม.ล.พันธุ์เทวนพ เทวกุล) จากบทประพันธ์ของ Anton Chekhov

14.คนเริงเมือง (1988, เริงศิริ ลิมอักษร, TV Series)

15.DANZÓN (1990, María Novaro, Mexico)

16.THE FLOWER OF MY SECRET

17.THE HEART OF ME (2002, Thaddeus O’Sullivan, UK)

18.GILLES’WIFE (2004, Frédéric Fonteyne, Belgium)

19.TUMHARI SULU (2017, Suresh Triveni, India)

 

คือหนังในรายชื่อข้างบน บางเรื่องก็เป็น “เมโลดราม่า” จริง ๆ แต่บางเรื่องก็ไม่ได้เป็น “เมโลดราม่า” นะ แต่มันเป็นหนังที่มีเนื้อเรื่องที่เอื้อต่อการทำออกมาเป็นเมโลดราม่ามาก ๆ แต่ผู้กำกับสามารถเอาเนื้อเรื่องแบบเมโลดราม่ามาทำเป็นหนังที่ออกมาแล้วทุกอย่างพอดิบพอดี ลงตัวสวยงามได้