THAI FILMS SEEN ON FRIDAY 12 NOV 2021 PART ONE

 

THAI FILMS SEEN ON FRIDAY 12 NOV 2021 PART ONE

 

1. “GVNG” THAI RAPPERS DOCUMENTARY (พิสิณี ขาวสมัย, documentary, A+30)

 

เป็นหนังที่ให้ข้อมูลกับเราได้ดีมาก ๆ เพราะเราไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้เลย ชอบที่บางคนในหนังบอกว่า คนรุ่นเก่าส่วนใหญ่พอจะแสดงออกก็หยิบกีตาร์ขึ้นมาแล้วแสดงออกผ่านทางเพลงร็อค แต่พอเป็นเด็กรุ่นนี้ส่วนใหญ่เขาจะแสดงออกผ่านทางการแร็ปแทน

 

เพิ่งรู้ว่ามีแร็ปเปอร์ชื่อ 1MILL ที่น่ารักมาก ๆ 555555

 

2. #หยุดพูดโกงประชาชน (จิรศักดิ์ จักรวาล, A+20)

หนังเสียดสีโครงการพูดหยุดโกง

 

3. 1.ศาลายา กระฉึก กระฉัก 2563 (มานัสศักดิ์ ดอกไม้, 63min, A+30)

 

สุดฤทธิ์ ไม่มีคำบรรยายใด ๆ อีกต่อไป สิ่งที่ชอบสุด ๆ ในหนังเรื่องนี้รวมถึง

 

3.1 การเนรมิตสะพานลอยธรรมดา ๆ ให้กลายเป็นอะไรที่ magical สุดๆ สำหรับเรา ผ่านทางการตั้งชื่อมันว่า “สะพานลอยโกดาร์ด”, ผ่านทางการตัดต่อในช่วงต้นเรื่อง และผ่านทาง long take ถ่ายคนเดินไปจนสุดลูกหูลูกตาแล้วเดินวนกลับมาในช่วงท้ายเรื่อง ฉากต้นเรื่องกับฉากท้ายเรื่องตรงสะพานลอยนี่ยกให้เป็นส่วนหนึ่งของฉากที่ชอบที่สุดในปีนี้เลย

 

3.2 ดนตรีประกอบที่รุนแรงมาก ๆ คือแค่ถ่ายสี่แยกธรรมดา ๆ แต่ใส่ดนตรีประกอบแบบนี้เข้าไป มันก็กลายเป็นสี่แยกที่มีพลังงานมหาศาลซ่อนอยู่ได้ 5555

 

3.3 การ “หุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว” ในรูปแบบใหม่ นั่นก็คือการถ่ายฉากคนกินอาหารในแบบ slow motion เพื่อกลั่นแกล้งคนดูที่หิวข้าว 555555

 

3.4 นักฟุตบอลน่ารักมาก ๆ 55555

 

3.5 ชอบการแนะนำสิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ ศาลายา ด้วย gaze ในแบบเฉพาะตัว มันก็เลยดูมีมนตร์เสน่ห์บางอย่าง ไม่ได้แบนราบเหมือนหนังแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวทั่ว ๆ ไป

 

4. 20 CENTURY (จิราวุธ ประทุมศิริ, B )

 

นึกว่าแบบทดสอบให้ตัวละครพูดประโยคซ้ำไปซ้ำมา 55555

 

5. 23:59 (ธีระพงศ์ พิริยะกิจไพศาล, A)

หญิงสูงวัยที่ทำงานคนเดียวในคืนปีใหม่ ดูแล้วนึกถึงหนังสั้นไทยเรื่องนึงเมื่อหลายปีก่อนที่พูดถึงยามอพาร์ทเมนท์ที่ต้องทำงานตามปกติในคืนปีใหม่ แต่เราลืมชื่อหนังเรื่องนั้นไปแล้ว ไม่รู้มีใครนึกออกบ้าง

 

6. 24 (วีรภัทร สากลวารี, second viewing, A+30)

 

พอได้ดูรอบสองแล้วก็ชอบมากขึ้นกว่าเดิมมาก เพราะตอนดูรอบแรกเหมือนเราใจลอยไปแป๊บนึง แล้วก็เลยพลาดฉากสำคัญที่มันเป็นการตัดแบ่งระหว่าง “ความจริง” กับ “ความฝัน” พอเราได้มาดูรอบสองแล้วก็เลยเข้าใจว่า ครึ่งหลังของหนังมันคือความฝัน และในความฝันตัวละครสามารถเล่นดนตรีที่ไพเราะได้ และร้องเพลงได้ แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงเหมือนตัวละครไม่สามารถแสดงออกได้