ALL OF US: PART 8 MEDICAL ENTRANCE EXAMS AT RATCHABURI (2015, Theeraphat Ngathong, documentary, A+20)

ALL OF US: PART 8 MEDICAL ENTRANCE EXAMS AT RATCHABURI (2015, Theeraphat Ngathong, documentary, A+20)

 ชอบหนังกลุ่มนี้มากๆ ซึ่งเป็นหนังกลุ่มที่พบได้แต่ในงานมาราธอนเท่านั้น นั่นก็คือหนังแนว video diary ที่เป็นบันทึกการท่องเที่ยวที่ดูเหมือนจะไม่มีเหตุการณ์สำคัญอะไรเกิดขึ้นเลย แต่โดยส่วนตัวแล้วเรามักจะชอบหนังที่ปลอดจาก message อะไรแบบนี้แหละ โดยเฉพาะหนังอย่าง “วังยื่นหาบ” (2008, Sompong Soda, 35min), WALK TO PHUKET (2010, Tanaporn Sae-low, 29min), HITCHPACKER โบกรถแบกเป้เที่ยว (2010, Sutham Jeerasilp, 12min), IN TRAIN เวียนหัว และ เมื่อยก้น (2011, Boripat Plaikeaw, 84min) และ 10 YEARS (2013, Chawagarn Amsomkid, เวอร์ชั่น 70 นาทีนะ ไม่ใช่เวอร์ชั่น 10 นาที) ที่เป็นบันทึกการเดินทางที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรสำคัญเกิดขึ้นเหมือนกัน ชอบการที่แต่ละซีนมันไม่ต้องรองรับ “เนื้อเรื่อง” หรือ “message” และปล่อยให้เรารู้สึกกับมันได้อย่างอิสระมากพอสมควร และจริงๆแล้วในหนังเรื่องนี้มีบางจุดที่ดูแล้วแทบร้องไห้ เพราะมันทำให้เรานึกถึงช่วงที่เราสอบเอ็นท์ในปี 1990 คือพอดูฉากที่เพื่อนๆถามกันว่า “ทำข้อสอบนู้นได้มั้ย”, “ทำข้อสอบนี้ได้มั้ย” ดูบรรยากาศในฉากนอกห้องสอบพวกนี้แล้ว มันทำให้นึกถึงช่วงชีวิตเราในปี 1990 มากๆ จำได้ว่าในปีนั้นตอนเดือนมี.ค.เรากับเพื่อนๆชอบมานั่งเล่นไพ่ UNO กัน แล้วก็ไปเต้นเพลงของ Janet Jackson, Karyn White, 49ers, Black Box, etc. กันที่โรงยิมกันอย่างสนุกสนาน แล้วเดือนเม.ย.ก็ไปสอบ ent ยังจำได้อยู่เลยว่าข้อสอบเลขมี 100 ข้อ แต่เราทำไปได้แค่ 30 ข้อก็หมดเวลาแล้ว คือพอหนังเรื่องนี้มันถ่ายทอดบรรยากาศของ “การได้อยู่กับเพื่อนๆช่วงสอบเข้ามหาลัย” ออกมาอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ มันก็ทำให้เรานึกถึงอดีตของเราเองน่ะ ซึ่งหนังเรื่องอื่นๆไม่เคยทำให้เรานึกถึงอดีตอะไรตรงนี้มาก่อนเลย แล้วพอเรานึกขึ้นมาได้ว่า เหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นมานาน 25 ปีแล้ว และมันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้เพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิต มันไม่มีทางเกิดขึ้นได้อีกแล้วในชีวิตนี้ เราก็เลยอยากร้องไห้ออกมา