WINTER SLEEP (2014, Nuri Bilge Ceylan, Turkey, A+30)

WINTER SLEEP (2014, Nuri Bilge Ceylan, Turkey, A+30)

--รุนแรงมาก อยากให้มีคนทำละครเวที แต่เขียนบทสนทนาของตัวละครออกมาให้ได้รุนแรงแบบนี้

--ดูแล้วรู้สึกว่าหนังเสียดสีคนรวยได้ในระดับที่ลึกกว่า THE RIOT CLUB คือ THE RIOT CLUB เหมือนมองภาพในวงกว้างกว่า ส่วนอันนี้เป็นการลงลึกในจิตวิญญาณมากกว่า

--ปกติแล้วเราจะรู้สึกว่าหนังของ Ceyland ถ่าย landscape สวยมาก แต่ในเรื่องนี้เราพบว่าเขาถ่ายฉากภายในห้องได้ดีมากๆ เพราะเราจะเห็นสิ่งของต่างๆมากมายในห้อง ซึ่งหลายสิ่งหลายอย่างมันมีความสำคัญ มันเหมือนกับว่าในหนังเรื่องนี้ props หรือ “อุปกรณ์ประกอบฉาก” กลายเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ และการถ่ายภาพก็ต้อง serve ตรงจุดนี้ให้ได้ด้วย เพราะถ้าจัดแสงมืดไป, จัดแสงไม่ดี หรือถ่ายภาพได้ไม่ดี เราก็จะไม่เห็นอุปกรณ์ประกอบฉากเหล่านี้

--ดูแล้วทำให้นึกถึงหนังเรื่องอื่นๆที่เน้น “บทสนทนา” เหมือนกัน แต่เรารู้สึกว่าในบรรดาหนังที่เราชอบ “บทสนทนา” นั้น มันก็มีความแตกต่างกันไป อย่างเช่น

1.FAMILY THAT DINES TOGETHER (2013, Namfon Udomlertlak, A+25)

หนังสารคดีเรื่องนี้นำเสนอบทสนทนาของครอบครัวแต่ละครอบครัวขณะรับประทานอาหาร บทสนทนาเหล่านี้เป็นบทสนทนาจริงๆ เพราะฉะนั้นมันก็มีความน่าสนใจของมันในแง่นึง แต่ในอีกแง่นึง เราก็แทบไม่ได้รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับสมาชิกแต่ละคนในครอบครัวแต่ละครอบครัว เพราะบทสนทนาในชีวิตจริงเหล่านี้ ไม่สามารถตีแผ่จิตวิญญาณส่วนลึกของมนุษย์จริงๆแต่ละคนออกมาได้ในเวลาอันสั้นเพียงแค่ 5-10 นาที เราก็เลยเหมือนได้รับรู้แค่อะไรผิวเผิน

2.หนังของ Eric Rohmer ซึ่งเต็มไปด้วยตัวละครคุยกันในแบบที่สมจริงมากๆ แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้ “จริง” แบบ FAMILY THAT DINES TOGETHER เพราะบทสนทนาในหนังของ Rohmer มันเหมือนได้รับการ “คั้นกรอง” มาแล้ว มันก็เลยสามารถตีแผ่จิตวิญญาณและนิสัยใจคอของตัวละครแต่ละคนผ่านทางบทสนทนาออกมาได้ คือมันมีทั้งความ “สมจริง” และความ “เข้มข้น” อยู่ด้วยกันน่ะ

3.บทสนทนาใน WINTER SLEEP ซึ่งเราว่าเป็นขั้นที่หนักกว่าในหนังของ Rohmer เพราะบทสนทนาที่เราชอบในหนังเรื่องนี้ มันเป็นการเชือดเฉือนนิสัยใจคอของคู่สนทนาอย่างรุนแรงน่ะ มันเหมือนกับว่าไม่มีใครในหนังเรื่องนี้ที่ดีสมบูรณ์แบบ หลายคนมีข้อเสีย และหลายคนต่างก็มีความสามารถในการพูดจาเชือดเฉือนข้อเสียของคู่สนทนาได้อย่างรุนแรงมากๆ เราก็เลยรู้สึกว่ามันสนุกสุดขีด และบทสนทนามันก็สะเทือนตัวเราเองด้วยมากๆ เพราะข้อเสียของตัวละครหลายๆตัวมันทำให้เราต้องตั้งคำถามว่า จริงๆแล้วเราก็มีข้อเสียแบบเดียวกันนั้นเองด้วยหรือเปล่า

คือเราว่าบทสนทนาใน FAMILY THAT DINES TOGETHER มัน “จริง” สุด แต่มัน “ผิวเผิน” สุด ในขณะที่บทสนทนาในหนังของ Rohmer มัน “สมจริง” แต่มันเจาะลึกเข้าไปในนิสัยใจคอของตัวละครได้ด้วย ส่วนบทสนทนาในหนังเรื่อง WINTER SLEEP มันเข้มข้นสุด คือมันอาจจะสมจริงน้อยกว่าหนังสองกลุ่มแรก แต่มันเจาะลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของมนุษย์ได้ลึกที่สุด

เราแทบไม่ค่อยเจอบทสนทนาที่รุนแรงแบบ WINTER SLEEP ในหนังเรื่องอื่นๆนะ เท่าที่นึกออกก็มีแค่เรื่อง ANOTHER WOMAN (1988, Woody Allen) ที่มันมีบางฉากที่มีการพูดจาเชือดเฉือนนิสัยใจคอของคู่สนทนาอย่างรุนแรง